ENCONTRO NO TELLADO

    

Era unha vez unha gata que vivía nun piso cos seus donos, ela vivía alí dende que tiña poucos meses de nacer, e polo tanto nunca vira un gato na súa vida.
Fai pouco tempo, a dona estaba intrigada coa gata porque levaba uns días que maullaba moito e non estaba en celo.
Un día a dona viu que a gata estaba no tellado do patio de luces maullando a outro gato que estaba noutro tellado que era un pouco máis alto. Era o gato do piso de enriba, o cal era precioso, tiña un longo pelo branco e os ollos eran do color da auga.
A gata quería subir ao tellado para estar co gato e el quería baixar onda ela para xogar, xa que aínda era pequeno. Os dous alí semellaban Romeo e Xulieta na escena do balcón, só que ela estaba abaixo e el arriba.
A dona chamaba pola gata para que entrara adentro e evitar que subira ao tellado onde estaba o gato, pero ela non lle facía caso. A dona seguiu insistindo e ao final  conseguiu que entrara, logo o gato quedou alí un pouco e despois marchou.
Os días pasaban e a gata seguía maullando, a dona agora non lle deixaba sair ao tellado se estaba o gato, só saía cando non estaba. Aínda que algunha vez deixábaa sen darse conta de que o felino estaba ahí.
Un tempo despois os donos do gato mudáronse, levárono con eles e non se volveron a ver máis.

A SOIDADE DE BERTA

 

A veces chega un momento na vida, en que é necesario facer o que sexa para sobrevivir neste mundo tan complicado no que vivimos, con tanta violencia e tanta pobreza, tamén coas situacións persoais de cada un.
Según oín dicir, fai tempo unha muller chamada Berta, que estaba soa e sen familia, decidiu irse á cidade, para entrar nunha familia facéndose pasar por unha irmá segreda do señor da casa, nacida dunha relación anterior do seu pai. Cando me dixeron iso, eu quedei pasmada, é incrible o que pode facer unha muller desesperada!
Volvendo á historia, todos os membros desa familia quedaron de pedra, sobre todo Miguel Fandiño, o señor da casa. De repente a situación cambiaba, xa que Berta ía a convertirse na cuñada de Manuela Fandiño, a señora da casa, e na tía dos fillos.
Berta contoulles unha sarta de mentiras e eles creérono todo de principio a fin, ademáis poñía cara de dicir a verdade. E digo eu, como é posible que sexa capaz de finxir tanto e que non se den conta?
Sigamos coa historia, co tempo conseguiu que toda a familia a quixera, sobre todo os fillos, un neno de cinco anos chamado Brais e unha nena de sete chamada Uxía, estaban moi ledos de que ela estivera na casa.
Pasado un tempo, Berta, ao terlle aprecio a esa familia, non tiña a conciencia tranquila e dudaba se decir a verdade ou seguir calada. Un día reuniu a toda a familia na sala e decidiu dicila, unha vez sabida a verdade os Fandiño perdoárona porque se deron conta de que tiña unha vida moi triste, e ademáis de perdoala decidiron que se quedara para sempre polo aprecio que todos lle tiñan e para que nunca máis estivera soa, para ela sería unha especie de familia adoptiva. Berta púxose moi contenta e agradeceuno moito, xa que ela non quería irse e tampouco tiñña a onde. Alí se quedou coa familia Fandiño, onde estaba moi a gusto para non volver máis ao seu pobo.
Cando oín esta historia doume pena a muller, pero ao final conseguiu ser feliz con xente que a quería e que ela quería.

O QUE É A VIDA!

  

Eu era unha rapaza xa maior de idade, estaba no instituto cursando segundo de BUP a mediados dos noventa.
Ese curso, cando eu estaba no pasillo, vía moitas veces a un rapaz que tiña un extraño peinado, e por eso me chamou a atención. El tamén me vía a min.
Eu pensaba para min: - Vaia pinta que ten ese!
Pois o peinado era unha cresta, e a un lado unha especie de chicho,máis hortera imposible!
Durante o curso víao tantas veces que cheguei a sentir curiosidade por saber quen era, non nos conociamos de nada, e nunca chegamos a falarnos porque el era de outra aula.
O curso terminou e non o volvera a ver máis, xa que eu deixara os estudos.
O tempo pasaba, e a veces acordábame daquel rapaz, e eu seguíame preguntando quen era, ata que un día, cando eu xa levaba algúns anos sendo alumna da escola de teatro do pobo, chegou un novo alumno que se chamaba Pablo, e pouco a pouco nos fomos facendo amigos.
Un día vin no facebook unha foto de Pablo cando era un adolescente, e despois de mirala varias veces, descubrín que Pablo era aquel rapaz que vira en aquel pasillo. O que é a vida!
Quén me ía dicir a mín, que moitos anos despois, ía a encontrarme a aquel rapaz, que se convertiría no meu mellor amigo e que o querería coma un irmán? A verdade é que foi unha gran sorpresa, e ademáis conseguira saber quen era aquel rapaz do extraño peinado.
Pablo, cando entrou na escola de teatro, estaba moi cambiado fisicamente, tiña o pelo máis curto e non estaba delgado como daquela. Era imposible recoñecelo.
E esta é a historia de Pablo máis eu, espero que nosa amizade dure toda a vida.

Benvidos

Boas tardes, son Ánxela e en este blog escribirei relatos, fíxeno porque aínda que non son escritora nin aspiro a selo, apéteceme escribir. Sede benvidos e espero que vos guste.