UNHA DEPORTIVISTA EN BALAÍDOS

                           

Esta historia transcurre o trinta de abril do ano dous mil, é a xornada trinta e cinco da liga en Primeira división, o Celta de Vigo xoga contra o Deportivo da Coruña en Balaídos.
Días antes o meu pai e o meu irmán decidiran ir ao partido coa peña do Celta que había daquela na vila e preguntáronme se eu quería ir, despois de dubidalo un pouco dixen que si, como eu son do Deportivo ía estar rodeada de celtistas e por iso tivera dúbidas.
Chegou o día do partido, decidín non levar nada que me identificara como deportivista por se ao chegar alí os celtistas se metían conmigo. Partimos no autobus rumbo a Vigo e a viaxe foi tranquila.
Xa en Balaídos, vimos que había moitísima xente, observabamos que había moita que se dirixía a un sitio e fomos alí por se era o autobus do Deportivo, pero non era o equipo, eran aficionados do conxunto coruñés. Cando os celtistas o viron empezaron a abuchealos e insultalos, cousa que non me gustou nada. Xa sei que os insultos forman parte do espectáculo, pero non me gustan veñan de quen veñan.
Entramos no estadio, as gradas están cheas, e eu estou alí no medio de tanto aficionado do Celta, nesa parte da grada a visibilidade non é nada boa, xa que en canto se levantan os de diante quedo sen ver nada.
O partido estivo cheo de faltas por parte dos dous equipos, eu non o pasei nada ben porque cada vez que un xogador do meu equipo facía unha falta os celtistas insultábano.
Estiven incómoda todo o partido porque cando marcou o Deportivo non me atrevín a celebralo moito, ao final ganou o Celta. A verdade é que a veces dábame ganas de sentarme na grada onde estaban os deportivistas, ahí si que ía estar a gusto!
Ao saír do estadio fomos a un bar e vimos o resumo do partido e despois volvimos á casa.
Esta foi a única vez que fun a Balaídos a ver un Celta-Deportivo, e non quixen volver máis.

FIN            

A PRIMEIRA VEZ QUE FALEI INGLÉS

      

Esta historia transcurre en Tenerife, na zona de piscinas dun Aparta-Hotel, era a excursión de fin de curso de oitavo de EXB, alá polo mes de maio a comenzo dos noventa. 

Todo comezou cando unha das compañeiras me presenta a unha rapaza inglesa, que coñecera na piscina, para que eu estivera con ela. Varios días pasei tempo con ela, eu non dicía nada e ela case nada. O caso é que un día levoume canda a súa familia que estaba na piscina, e vinme nunha situación incómoda. 

Nesa familia eran varias mulleres e unha nena moi pequeniña, non recordo se había tamén unha nena algo máis maior. 

Volvo á historia, eu daquela case non sabía inglés, a rapaza supoño que me presentou, a verdade é que non souben o que lles dixo, logo unha delas ía dicindo os nomes de cada unha. 

O primeiro que lles dixen foi: 

- I am Spanish. 

Unha contestoume con ledicia: 

- Oh, española! 

Logo cada unha empezou a dicir "hola" en español, ata ese momento todo ía ben, agora chegaría a situación incómoda. 

Despois de tanto saúdo, preguntaronme o meu nome e ahí foi cando me bloqueei, bloqueeime porque non sabía como dicir o meu nome en inglés e quedei muda, mirando sen saber que dicir, non daba reaccionado. Elas repetíanme unha e outra vez incluso vocalizando porque pensaban que non entendía: 

- What`s your name? What`s your name? 

Despois de estar alí un cacho de tempo, que a min se me facía eterno, apareceu por alí unha compañeira da excursión e sacoume de alí dicíndome: 

- Vente, que temos que marchar. 

Nese momento quedei aliviada e por fin conseguín librarme desa situación. Así foi a primeira vez que tiven que falar inglés. 

A parte de ser a primeira vez que falei en inglés, tamén foi a primeira vez que bailei nun pub, que vin un karaoke e que vin a unha persona en Topless. Todo iso foi nese hotel. 

FIN  

OS MEUS INICIOS NO TEATRO

   

Todo empezou alá polo ano 2004, eu tiña 26 anos,durante o curso cumpliría 27, estaba na casa aburrida e un día vin no xornal que había unha escola de teatro na vila, eu tiña ganas de facer algo e saír da casa, tiña dúbidas porque daquela era demasiado calada. Uns días despois, meu pai mais eu fomos a falar co director da escola, estiven dous días a proba; daquela as clases eran dous días á semana.
Durante eses dous días estiven moi a gusto coa xente e cos dous profesores que había, a profesora, que era a que hai agora, daba clase de expresión corporal e tamén había un profesor que daba clase de interpretación.
Dito esto, despois deses dous días decidín seguir na escola, e continuei ano tras ano.
Durante ese curso, pouco a pouco me fun adaptando ao grupo gracias á axuda de varias compañeiras. Tamén me fun adaptando a estar no escenario gracias á axuda do profesor que me transmitía tranquilidade e seguridade, e estaba pendente de que estivera cómoda, gracias a el son capaz de subirme a un escenario.
Aquel ano representaramos a obra de Chejov "A ruleta rusa", eu facía de criada nun dos sketches da obra.
Teño moi bo recordo dese curso, pasabámolo moi ben ensaiando, era un bo grupo e tiña no sketch uns compañeiros/as de reparto xeniais.
Dende aquel ano fun mellorando pouco a pouco como actriz e como persona, aínda que me queda moito que mellorar.
Penso que entrar na Escola de teatro da Estrada foi a mellor decisión que puden tomar.

FIN  

A NENA QUE VIVÍA NA FRAGA

  

Era unha vez unha nena que acababa de quedar orfa, os seus pais morreran nun accidente facía uns días, a nena que tiña oito anos quedou soa e moi triste. Non quería saber nada de ninguén, quería vivir a súa tristeza ela en soidade.
Un día decidiu marchar da casa porque lle traía demasiados recordos dos seus pais, ela era filla única e non tiña a ninguén máis no mundo. Camiñou e camiñou cara unha fraga que estaba preto da aldea na que vivía; despois dun cacho de tempo andando atopou unha cabaña abandonada, entrou nela e decidiu quedarse a vivir alí.
Día a día ía sobrevivindo como podía, alimentábase con froitos silvestres e pescaba no río, o seu pai enseñáralle a pescar e a súa nai a cociñar e a facer as tarefas da casa. Non era moito o que tiña para comer, pero valíalle para estar un tempo.
Uns días despois apareceu por alí un cazador que ía descansar un pouco cerca do río, e veu á nena que estaba a un metro del pescando.
O pescador mirou para ela, acercouse e preguntoulle:
-Nena, qué fas aquí tan soa?
-Estou pescando.
-Xa, pero por qué estás soa?
-Porque me fun da casa fai uns días.
-Por qué te fuches? Deben estar buscándote teus pais.
-Ninguén me está buscando, os meus pais morreron e non teño a ninguén máis, así que decidin marchar da casa e vivir aquí.
-Vaia, sintoo moito. Non podes vivir aquí ti soa, é perigoso e non podes alimentarte ben.
- Eu aquí estou ben, vivo nesa cabaña que está ahí.
-Pero quedarás sen comida e no inverno terás frío.
-Non teño outro sitio a onde ir.
- Podes vivir comigo, eu tamén estou só, vivo nunha pequena casa na aldea.
-Bueno, está ben, irei con vostede.
-Alédome de que decidas iso, imos á casa logo.
- Imos.
Os dous se meten no jeep e vanse para a casa, pasan os meses e encaríñanse tanto que xa se consideran pai e filla.

FIN  

UNHAS VACACIÓNS INESQUECIBLES

 

É verán, Laura está de vacacións en Mallorca, acaba de chegar ao hotel e entra na habitación para descansar, son as once da noite e xa ceara no avión.
Á mañá seguinte sae da habitación e atopa a un xoven no pasillo, queda mirando para el e decide falarlle.

 - Hola, que fas por aquí?
 - vou baixar a almorzar.
 - Cómo te chamas?
 - Raúl.
 - Encantada, eu son Laura.
 - Encantado, Laura. Hospédaste ti soa?
 - Si, e ti?
 - Eu tamén.
 - De onde eres, Raúl?
 - De Asturias, e ti?
 - De Lugo.
 - Ah, que ben! Oes, xa que viaxamos sós, por qué non almorzamos xuntos?
 - Paréceme ben, almorzar soa sería aburrido.
 - Pois logo, imos.

Chegan ao restaurante do hotel e almorzan, despois de manter unha agradable conversación durante o almorzo, deciden pasar o resto do día xuntos, e así pasan todas as vacacións.
De pasar tanto tempo xuntos, entre eles nace o amor e fanse inseparables.
Chega o derradeiro día de vacacións e os dous están tristes porque se teñen que marchar cada un ao seu lugar de residencia.

- Laura, estou triste.
- Eu tamén, Raúl.
- Hoxe teño que marchar para Asturias.
- Eu tamén teño que marchar para Lugo.
- Non quero separarme de ti, Laura.
- Eu tampouco quero separarme de ti, Raúl.
- Qué podemos facer?
- Vivamos xuntos!
- E onde?
- Onde ti queiras, cariño.
-Vivirías conmigo en Asturias?
- Claro que si, cariño, eu contigo iría ata a fin do mundo.
- Entón, decidido!

Un tempo despois empezaron a vivir xuntos nunha casa en Asturias e foron felices para sempre.

CAMIÑO A THE ROAD

       

Antigo oeste, un vaqueiro montando nun cabalo, vai a unha vila chamada The road, ven dende lonxe e leva varios días de viaxe. Chega a unha pequena aldea e atopa a unha fermosa muller, queda mirando para ela cun soriso; a muller olla para el tamén cun soriso.
El saúdaa quitando o sombreiro:
- Boas tardes, boneca.
- Boas tardes, vaqueiro.
- Está moi lonxe The road? Quería chegar antes de que oscureza.
- Está preto, a dez minutos de aquí.
- Perfecto, gracias. Como te chamas?
- Chámome Susan.
- Encantado, eu chámome Sam.
- A que vas a The road?
- Un amigo regaloume un rancho e vou vivir alí. Por qué o preguntas?
- Simple curiosidade.
- Vale, xa me vou, que se me vai facer tarde. Foi un pracer coñecerte, Susan.
- Adeus, Sam, encantada.
Sam sigue o seu camiño cun soriso na cara, de vez en cando volve a cabeza para mirala, ela obsérvao mentres se marcha.
Pasan os días e Sam xa está vivindo no seu rancho, está un pouco desanimado porque se acorda moito de Susan. Por outro lado, Susan está igual porque se acorda moito de Sam, tanto un coma outro dase comta de que en canto se viron xurdiu o amor.
Susan decide ir a The road para dicirlle a Sam o que sinte por el, colle un cabalo e vai camiño a The road. Mentras tanto, Sam está nun bar tomando unha zarzaparrilla para animarse un pouco; Susan chega á vila e comeza a preguntar por Sam á xente do lugar.
Algunha dille que non o coñece, pero ao final atopa a un que sabe quen é e onde está nese momento.
- Señor, de verdade sabe onde está Sam?
- Si, señorita, está no bar que está ao lado da panadería.
- Moitas gracias, señor, agradezollo moito!
- Non hai de que, deséxolle sorte.
- Gracias!
Susan camiña rápido pola rúa mirando a ver se atopa o bar, encontra a panadería e ahí está o bar. Entra e ve na barra a Sam, xa bebeu algunha copa de máis, por fin se atopan despois de tantos días sen verse.
- Hola, Sam. Como estás?
- Hola, Susan, non sabes canto me alegro de verte, que fas aquí?
- Eu tamén me alegro moito de verte, vin aquí para dicirche algo moi importante.
- Dime, son todo oídos.
- Quero dicir que en todos estes días non deixei de pensar en ti e que te botaba moito de menos, dinme conta de que me namorei de ti.
- Eu tampouco deixei de pensar en ti todos estes días e botábate tanto de menos que vin a este bar para olvidar. Quérote, Susan!
- Oh Sam, xa nunca máis nos separaremos, verdade?
- Claro que non, Susan. Que che parece se vivimos xuntos?
- Acepto, pero antes casamos.
- Como ti queiras, cariño.
- Entón está decidido.
Despois duns meses de relación casaron e foron a vivir xuntos no rancho de Sam.

AMIZADE POR ENRIBA DE TODO

  

Cobi e Scotty son dous cans que temos na aldea, un día pelexaron por culpa da comida, Scotty estaba comendo e o outro acercouse a el para quitarlla e empezaron a pelexar.
Durante un tempo estiveron enfadados e andaban cada un por separado, Scotty estaba moi triste e entón miña nai empezou a levalo á cociña, estaba moi feliz dentro, xa que fóra non podía saudarnos debido aos celos do outro. Eu cheguei a pensar que nunca volverían a ser amigos.
Pasado o tempo, os cans olvidáronse do asunto e volvían a andar xuntos, por fin eran amigos de novo!
Eles siguen sendo amigos, aínda que teñen os seus máis e os seus menos por culpa do mal carácter de Cobi que ademáis é o que manda por ser el o máis maior dos dous.
Este relato demostra que a amizade está por enriba de todo, aínda que haxa malos rollos.

                   

O TRIUNFO DO AMOR

 

Unha parella na casa está discutindo, ela descubriu que el estivo con outra, el dille que non, ela non lle cree, el insiste en que non é certo. Os dous acaban berrando e ela marcha da casa dando un portazo, necesita dar un paseo.
El queda alí sentado no sofá moi triste e chorando como nunca chorou na súa vida, quere olvidar, colle unha botella e ponse a beber sen parar. El dase conta do moito que a quere e arrepíntese de estar coa outra muller.
Mentras tanto ela vai pola rua triste porque a pesar de todo quéreo, entra nunha discoteca e despois de tomar algunhas copas decide poñerse a bailar ela soa, todo o mundo se queda mirando polo ben que baila e incluso aplauden ao ritmo da música, ela vaise animando cada vez máis.
Despois duns cantos bailes, ela decide volver á casa e ve que el está durmido no sofá, ela cansada vaise deitar na cama.
Á maña seguinte, deciden volver a falar do asunto, el dille que está totalmente arrepentido do que fixo e que non o volverá a facer porque se dou conta de que sempre a vai a querer, ela contéstalle que a pesar de todo o sigue querendo e acepta o seu perdón.
El dalle as gracias cheo de felicidade e logo danse un abrazo e un bico de reconciliación.



                       

AFORTUNADOS

         

David e Pedro son dous irmáns, xa levan toda a semana de vacacións en Brasil, é domingo, mañán xa se volven para España e pensan pasalo moi ben o último día.
Salen da habitación do hotel e no vestíbulo encóntranse co seleccionador Vicente Del Bosque, os dous quedan abraiados, resulta que estaban no mesmo hotel que estaba a Selección Española, que iba a xogar a final da Copa Confederacións contra Brasil. Eles acercaronse a el e estiveron falando un pouco, ata se fixeron unha foto. O entrenador preguntoulles se iban a ir ao partido e David contestoulle que non podían porque non tiñan entrada, xa que chegaran onte á noite á cidade.
Seguidamente, Del Bosque lles dixo que tiña duas entradas que lle sobraban e que se querían llas podía regalar. David e Pedro estaban alucinando co que acababan de oir, mentres o seleccionador colleu as duas entradas no bolsillo da súa chaqueta e doullas.
David e Pedro colleron as entradas con cara de asombro, non paraban de darlle as gracias pola súa amabilidade.
Horas despois foron ao Estadio Maracaná que era onde se xogaba o partido. Estaban nerviosos e impresionados polo estadio e polo ambiente que había.
David e Pedro non se cansaban de animar todo o partido a pesar do mal que estaba xogando España, eso sí, estaban sufrindo moito.
Final do partido, Brasil vence por tres goles a cero, os dous irmáns vanse tristes pola derrota, volven ao hotel para descansar.
Pola mañá van ao aeroporto e toman rumbo a España felices e contentos porque o pasaron ben toda a semana de vacacións en Brasil.

Ando ocupada

 

Hoxe non vou a escribir ningún relato, só quero dicir que agora mesmo teño pouco tempo para escribir, xa que estou bastante ocupada. Fai un mes que non escribo nada porque non tuven tempo, así que un pouco de paciencia, en canto esté máis libre volverei a actualizar o blog, seguramente dentro de un mes aproximadamente. Mentras tanto, podedes seguir entrando e agradecería que deixarades comentarios para saber se vos gusta o que escribo.

UN SOÑO IMPOSIBLE

  

Din que os soños se fan realidade, pero eu creo que non sempre; e esta historia demostra que eso é así.
Corría o ano dous mil dez, eu estaba mirando en Internet as cancións dos candidatos ao Festival de Eurovisión de ese ano, pois alí encontrei unha bonita canción chamada "Algo pequeñito", dun casi desconocido para o gran público, Daniel Diges.
Empecei a ver vídeos del en Youtube e vendo un deses vídeos, no que cantaba en español "I want to break free" no musical "We will rock you", foi cando me fixen fan del porque descubrín que tiña unha voz impresionante e que ademáis era un gran intérprete, tamén foi porque co tempo caiume moi ben e lle collín moito cariño por como era e sigue sendo como persona.
A partir de ahí, empecei a seguilo no Facebook e alí coñecín ás súas fans que empezaron a medrar despois da súa participación en Eurovisión.
Eu dende aquela quixen velo actuar e coñecelo en persona, pero eso é un soño imposible de cumplir porque as entradas para os musicais que fai son demasiado caras e ademáis non podo viaxar. A verdade é que é moi dificil ser fan, mais seguir a Daniel fixo que eu coñecera a existencia de outros cantantes compañeiros del e estar algo enterada dos musicais que se fan, xa que antes non tiña nin idea.
E pregúntome: cumplirei o meu soño algún día?

COUSAS DE NENOS

Eu ía camiño da casa, despois de saír da peluquería, cando estaba cerca vin a un neno e unha nena sentados no capó dun cóche que estaba aparcado diante dun restaurante. Eu preguntábame que farían ahí eses nenos, eran moi pequenos, o neno tería uns catro anos e a nena uns tres, aproximadamente.
Eu seguía camiñando e vin saír a unha muller que era a nai dos nenos, veunos alí e preguntoulles:
- Qué facedes sentados no capó?
O neno contestou:
- O avó dixo que podiamos sentarnos no cóche.
A nai respondeulle molesta:
- Si, pero dentro do cóche, non enriba do capó!
Ela entrou no restaurante e un pouco despois saiu o avó, vese que ela lle dixo que estaban os nenos enriba do capó, o avó mandounos baixar e meteunos dentro do cóche, e logo volveu a entrar no restaurante.
Cando isto último sucedía eu estaba pasando por onde estaban eles e unha vez que el se meteu dentro do restaurante xa me estaba alonxando. Unha vez alexada non puden evitar esbozar un sorriso porque me fixera  certa gracia esta historia.

O ADMIRADOR SECRETO

 

Nuria estaba facendo as cousas da casa mentres oía a radio, estaba habendo un programa especial de San Valentín, xa que era o día. O programa consistía en que os oíntes adicaran cancións ás súas parellas. De súpeto, o locutor empeza a ler unha adicatoria que mandara por sms un oínte, era para Nuria. Ela sorprendeuse, non sabía que tiña un admirador secreto, a mensaxe decía: "Querida Nuria, vinte por ahí e non podo deixar de pensar en ti, quero coñecerte. Anónimo".
Nuria preguntábase quen era esa persoa que lle mandou esa mensaxe e non sabía como averigüalo, tamén ignoraba como sabía o seu nome, seguramente fora alguén que a coñecía de vista e que se quedou prendado dela.
Uns minutos despois sonou o teléfono, ela contestou e non recoñeceu a súa voz, era o seu admirador secreto:
- Hola, son o teu admirador secreto, chámome Carlos.
- Hola, Carlos, como é que tés o meu número de teléfono?
- Deumo unha amiga túa que me coñece.
- Qué amiga cho dou?
- Sandra.
- Ah, ben. Gracias pola adicatoria na radio.
- De nada. Gustaríame quedar hoxe contigo, paréceche?
- Está ben, pareces unha persoa agradable.
- Vale, vémonos ás sete no parque.
- Ben, como te recoñecerei?
- Levarei o libro de Romeo e Xulieta.
- Dacordo, alí nos vemos, adeus.
- Adeus, Nuria.
Pasa media hora, son as seis e media da tarde, acábase de arreglar e sae da casa, o parque está cerca, empeza a camiñar pola rúa, está anoitecendo e fai algo de fresco. Chega ao parque e empeza a mirar ao seu arredor buscando a Carlos, mira ao banco máis cercano e alí hai un home, acércase sixilosamente e mira a ver se ten un libro, ve que sí o ten e agora ten que ver que libro é, acércase algo máis, o home está enfrascado na lectura e non se decata de que Nuria está ahí, ela intenta ver a tapa do libro e descubre que é "Romeo e Xulieta". Ponse moi contenta, por fin encontrou a Carlos.
- Perdoa, eres Carlos?
- Sí, son eu, alégrame verte, Nuria.
- Gracias.
Falaron durante unha hora e Nuria cada vez estaba máis a gusto con Carlos, decidiron ir ao cine e despois el acompañouna á súa casa. Unha vez na porta da casa despedíronse con un bico na meixela, estaba nacendo o amor.
Un tempo despois empezaron a saír e despois casáronse, tuveron unha filla e foron felices para sempre.

ENCONTRO NO TELLADO

    

Era unha vez unha gata que vivía nun piso cos seus donos, ela vivía alí dende que tiña poucos meses de nacer, e polo tanto nunca vira un gato na súa vida.
Fai pouco tempo, a dona estaba intrigada coa gata porque levaba uns días que maullaba moito e non estaba en celo.
Un día a dona viu que a gata estaba no tellado do patio de luces maullando a outro gato que estaba noutro tellado que era un pouco máis alto. Era o gato do piso de enriba, o cal era precioso, tiña un longo pelo branco e os ollos eran do color da auga.
A gata quería subir ao tellado para estar co gato e el quería baixar onda ela para xogar, xa que aínda era pequeno. Os dous alí semellaban Romeo e Xulieta na escena do balcón, só que ela estaba abaixo e el arriba.
A dona chamaba pola gata para que entrara adentro e evitar que subira ao tellado onde estaba o gato, pero ela non lle facía caso. A dona seguiu insistindo e ao final  conseguiu que entrara, logo o gato quedou alí un pouco e despois marchou.
Os días pasaban e a gata seguía maullando, a dona agora non lle deixaba sair ao tellado se estaba o gato, só saía cando non estaba. Aínda que algunha vez deixábaa sen darse conta de que o felino estaba ahí.
Un tempo despois os donos do gato mudáronse, levárono con eles e non se volveron a ver máis.

A SOIDADE DE BERTA

 

A veces chega un momento na vida, en que é necesario facer o que sexa para sobrevivir neste mundo tan complicado no que vivimos, con tanta violencia e tanta pobreza, tamén coas situacións persoais de cada un.
Según oín dicir, fai tempo unha muller chamada Berta, que estaba soa e sen familia, decidiu irse á cidade, para entrar nunha familia facéndose pasar por unha irmá segreda do señor da casa, nacida dunha relación anterior do seu pai. Cando me dixeron iso, eu quedei pasmada, é incrible o que pode facer unha muller desesperada!
Volvendo á historia, todos os membros desa familia quedaron de pedra, sobre todo Miguel Fandiño, o señor da casa. De repente a situación cambiaba, xa que Berta ía a convertirse na cuñada de Manuela Fandiño, a señora da casa, e na tía dos fillos.
Berta contoulles unha sarta de mentiras e eles creérono todo de principio a fin, ademáis poñía cara de dicir a verdade. E digo eu, como é posible que sexa capaz de finxir tanto e que non se den conta?
Sigamos coa historia, co tempo conseguiu que toda a familia a quixera, sobre todo os fillos, un neno de cinco anos chamado Brais e unha nena de sete chamada Uxía, estaban moi ledos de que ela estivera na casa.
Pasado un tempo, Berta, ao terlle aprecio a esa familia, non tiña a conciencia tranquila e dudaba se decir a verdade ou seguir calada. Un día reuniu a toda a familia na sala e decidiu dicila, unha vez sabida a verdade os Fandiño perdoárona porque se deron conta de que tiña unha vida moi triste, e ademáis de perdoala decidiron que se quedara para sempre polo aprecio que todos lle tiñan e para que nunca máis estivera soa, para ela sería unha especie de familia adoptiva. Berta púxose moi contenta e agradeceuno moito, xa que ela non quería irse e tampouco tiñña a onde. Alí se quedou coa familia Fandiño, onde estaba moi a gusto para non volver máis ao seu pobo.
Cando oín esta historia doume pena a muller, pero ao final conseguiu ser feliz con xente que a quería e que ela quería.

O QUE É A VIDA!

  

Eu era unha rapaza xa maior de idade, estaba no instituto cursando segundo de BUP a mediados dos noventa.
Ese curso, cando eu estaba no pasillo, vía moitas veces a un rapaz que tiña un extraño peinado, e por eso me chamou a atención. El tamén me vía a min.
Eu pensaba para min: - Vaia pinta que ten ese!
Pois o peinado era unha cresta, e a un lado unha especie de chicho,máis hortera imposible!
Durante o curso víao tantas veces que cheguei a sentir curiosidade por saber quen era, non nos conociamos de nada, e nunca chegamos a falarnos porque el era de outra aula.
O curso terminou e non o volvera a ver máis, xa que eu deixara os estudos.
O tempo pasaba, e a veces acordábame daquel rapaz, e eu seguíame preguntando quen era, ata que un día, cando eu xa levaba algúns anos sendo alumna da escola de teatro do pobo, chegou un novo alumno que se chamaba Pablo, e pouco a pouco nos fomos facendo amigos.
Un día vin no facebook unha foto de Pablo cando era un adolescente, e despois de mirala varias veces, descubrín que Pablo era aquel rapaz que vira en aquel pasillo. O que é a vida!
Quén me ía dicir a mín, que moitos anos despois, ía a encontrarme a aquel rapaz, que se convertiría no meu mellor amigo e que o querería coma un irmán? A verdade é que foi unha gran sorpresa, e ademáis conseguira saber quen era aquel rapaz do extraño peinado.
Pablo, cando entrou na escola de teatro, estaba moi cambiado fisicamente, tiña o pelo máis curto e non estaba delgado como daquela. Era imposible recoñecelo.
E esta é a historia de Pablo máis eu, espero que nosa amizade dure toda a vida.

Benvidos

Boas tardes, son Ánxela e en este blog escribirei relatos, fíxeno porque aínda que non son escritora nin aspiro a selo, apéteceme escribir. Sede benvidos e espero que vos guste.