A dama do mar resplandecente / La dama del mar resplandeciente

 

Imagen generada con la IA de Canva.

Presentador: - Boas tardes, interrumpimos a programación para darlles unha información de última hora. 

Unha parella que paseaba pola praia encontra nunhas rochas a unha serea, o nunca visto! Conectamos co noso reporteiro Roberto López, que se atopa alí xunto a parella que encontrou á serea. 

Ola, Roberto, cóntanos como foi. 

 

Reporteiro:  - Ola, Carlos, estes son Andrea e Xoán, eles estaban paseando por esta praia e cando chegaron ás rochas viron unha serea. Paréceme algo incrible! 

Presentador: - Roberto, pregúntalles como viviron ese momento.

 

Reporteiro: - Andrea e Xoan, Cómo vivístedes ese momento? 

 

Andrea: - Foi incrible! A serea estaba sentada nas rochas, véunos e escondeuse detrás dunha rocha, logo nós escondímonos e volveu a sentarse onde estaba, dende o noso escondite podiamos vela, así que puden facerlle unha foto co móbil. 

 

Reporteiro:  - Estás dicindo que tés unha foto de esa serea no teu móbil? 

 

Andrea: - Efectivamente. 

 

Presentador:  - Asombroso! Dille que enseñe a foto. 

 

Reporteiro:  - De acordo. Andrea, Podes ensinar a foto á cámara? 

 

Andrea:  -  Claro, Mirade. 

 

Presentador:  - Pois é verdade, aí está a serea! 

 

Reporteiro:  - Isto é todo, Andrea e Xoan, gracias por atendernos. 

 

Andrea:  - Un pracer. 

 

Xoan:  - Un pracer. 

 

Reporteiro:  - Despídome, Carlos. 

 

Presentador:  - Eu tamén me despido, adeus. 

 

Reporteiro: - Adeus. 

 

Presentador:  - Terminamos este avance informativo, voltarémos con máis noticias no informativo da noite. Adeus. 

 

 

 

FIN 

 

 

 

O APAGÓN / EL APAGÓN

 Foto mía.

O vinteoito de abril foi un día raro, houbo un apagón en case todo o país,  había moito caos e incertidume. O apagón produciuse  ás doce e media do mediodía mais ou menos. Todo o día estivemos sen luz. 

  Empezamos a cear antes de que chegara a noite, ceamos cousas que non houbera que cociñar. 

Ao rematar de cear xa estabamos ás escuras,  meu pai e o meu irmán fóronse ás habitacións, miña nai, a gata e mais eu estabamos deitadas no sofá mirando as velas acendidas que había na mesa.  

A gata case non deixaba de mirar as velas, tiña os ollos moi abertos, como se estivera hipnotizada, a gata nunca tal cousa vira.

Ao cabo dun intre, a miña nai decidiu irse á cama, eu tamén decidín facelo. 

Ás cinco da maña espertei con ganas de ir ao baño, decidín acender a luz por se volvera, comprobei que sí había luz, sentín alegría e alivio. Ao volver do baño, puxen o móbil a cargar, que case non tiña batería, e volvínme a deitar. 

Pola mañá, levantéime con alegría, comprobei que o móbil estaba cargado, todo volvera á normalidade. 

FIN

 

 

A ÁRBORE DE NADAL / EL ÁRBOL DE NAVIDAD

 

 Imagen hecha con IA.

Queda unha semana para Nadal, o pequeno Tommy, que ten nove anos, vive cos seus pais, Patrick e Sharon, nunha vila de Vermont, os seus pais traballan moito e non teñen tempo para ocuparse da decoración da casa nin de comprar a árbore de Nadal.  

 

 

Tommy pregunta aos seus pais: 

- Cando imos a decorar a casa e a comprar a árbore? Só queda unha semana para Nadal. 

Patrick responde: 

- A túa nai máis eu non temos tempo, traballamos demasiado. 

 

Tommy dille: 

- Jo, e non podemos adornar a casa agora? 

Patrick responde: 

- Estamos moi cansos, imos a durmir, pero mañán, que é sábado, podemos poñernos a adornar. 

Tommy responde con alegría: 

- Estupendo! 

 

 

Sábado pola mañán cedo, todos empezan a decorar a casa con guirnaldas, luces e outros adornos, despois de unha hora, rematan de decorar toda a casa, pero falta a árbore de Nadal. 

 

 

Sharon di: 

 

Xa está todo decorado, pero falta a árbore de Nadal, haberá que ir a comprar unha.

Patrick  responde: 

- Certo, podemos ir a esa tenda de árbores que hai no centro, que vos parece?

Sharon e Tommy responden ao mesmo tempo: 

 - Xenial! 

 

 Os tres van en coche á tenda de árbores, chegan alí e falan co vendedor. 

Di o vendedor: 

- Bos días, En qué podo axudarlles? 

Contesta Patrick: 

- Bos días, queriamos unha árbore de Nadal. 

Contesta o vendedor: 

- Oh, síntoo moito, xa non quedan árbores de Nadal. 

Contesta Patrick: 

- Oh, qué pena, Tommy, non podemos poñer árbore este ano. 

Tommy responde con tristeza: 

- Jo, non é xusto! 

 

Os tres saen da tenda cabizbaixos, andan un pouco e atopan un centro comercial,  unha vez dentro, atopan sentado nun sillón a Papá Noel e dous Elfos. 

Tommy di con alegría aos seus pais: 

- Mirade, é Papá Noel, e están os elfos! 

Sharon pregúntalle: 

- Queres falar con el? 

Tommy contesta: 

-Sí, por favor, encantaríame!  

Sharon e Patrick contestan ao mesmo tempo: 

- Vai!  

 

Tommy acércase a Papá Noel e  saúdao: 

- Ola! 

Papá Noel responde: 

. Ola, rapaz, cómo te chamas? 

Tommy responde: 

- Chámome Tommy. 

Papá Noel pregunta: 

- Qué queres para este Nadal? 

Tommy contesta: 

- Quero unha árbore de Nadal, estivemos antes na tenda de árbores e xa non había. 

Papá Noel responde: 

-Oh, qué pena! non te preocupes, pronto terás a árbore na túa casa. 

Tommy pregunta contento: 

- De verdade? Moitas gracias! 

 

O rapaz volveu cos seus pais e marcharon do centro comercial, el contoulles o que falara con Papá Noel. 

Pasa o tempo, xa faltan dous días para Noiteboa, xa é pola mañán cedo e todos se acaban de levantar, cando Tommy sae ao xardín ve unha árbore de un tamaño aceptable preparado para adornar. 

 

Tommy chama aos seus pais: 

 

- Papá, mamá, vinde, aquí hay unha árbore! 

 

Os pais saen correndo ao xardín e ven a árbore, arrimada á parede da casa. 

 

Pregunta Patrick: 

-De onde saiu esta árbore? 

Contesta Tommy: 

- Non sei de onde saiu, pero seguro que a trouxo Papá Noel e os elfos. 

Sharon di: 

- Bueno, xa termos árbore, imos a decorala. 

Patrck e Tommy contestan ao mesmo tempo: 

- Imos! 

Os tres entran na casa, sacan os adornos para a árbore e poñénse a decorar. Unha vez terminada a decoración, observan como quedou todo con un sorriso de orella a orella.  

FIN

 

 

 

UN DÍA DE OUTONO/ UN DÍA DE OTOÑO

 

 

 Imagen generada por IA.

 

O vento axita as árbores e a choiva cae con forza, as árbores intentan resistir as inclemencias meteorolóxicas, unha señora está dentro dun bar revolvendo coa culleriña  o seu café e mirando  para fóra, toma o café e paga, pero non se atreve a irse de alí e decide quedarse ata que amaine un pouco. 

 

O camareiro acércase á súa mesa e dille con educación: 

 

- Non se vai a ir? 

Ela contéstalle: 

 

- Non, prefiro agardar a que amaine un pouco. 

O camareiro dille: 

 

- Está ben, señora. 

 

Dez minutos despóis o vento deixa de soprar, as árbores deixan de moverse e para de chover. 

A señora decide saír, así que despídese e váise. Cando sae empeza a saír o sol e vólvese luminoso e cunha boa temperatura. 

Durante a súa espera, a señora pedira un desexo, ao acabar o café, pediu que saíra o sol con todas as súas forzas. Cando a señora veu que saía o sol e o día era luminoso, quedou abraiada porque se cumplira o seu desexo. 

 

 

FIN

 

 

 

NOITE DE INSOMNIO/NOCHE DE INSOMNIO

 

Marga non pode durmir, ten a cabeza chea de preocupacións e necesita relaxarse, vive nunha casa a poucos metros da praia, decide levantarse e ir a dar un paseo.

Vai andando e entra na praia, a noite é clara e o ceo está estrelado, ela nota o aire fresco, séntase  á beira do mar,  e queda meditando, mentras escoita as ondas do mar, ve que a lúa  emite unha luz brillante, e logo mira o ceo. 

Alí bota polo menos unha hora meditando e relaxándose, pasada esa hora, Marga síntese relaxada e tranquila, levántase e volve camiñando pola praia ata que chega a súa casa, entra na súa habitación, métese na cama, quédase profundamente durmida, e non desperta ata o día seguinte.

 

FIN  

CARTA ÁS MUSAS / CARTA A LAS MUSAS

 

 Foto de Pinterest

Estimadas musas:

Escribo para queixarme de vós, raramente me visitades, e cando o facedes marchades demasiado rápido. 

Só vos pido que me visitedes cada mes para poder escribir un relato no blog, ¿É tan difícil que cumprades esa petición? Agardo que para o próximo mes veñades e me inspiredes. 

Un cordial saúdo,

Ánxela. 

O GATO DIABÓLICO / EL GATO DIABÓLICO

 Relato corto para el reto de microrrelatos del blog "Acervo de letras".   

 Imagen de Pixabay

 

Un matrimonio con dous fillos adolescentes acaba de  mudarse a unha mansión situada nunha vila chamada Capeville, que heredaron dunha tía dela, é unha mansión moi antiga que pasou de xeración en xeración.  Esta familia ten un gato, é de cor negra, moi manso y moi cariñoso, a familia adora ao gato, chámanlle Misha. 

O home chámase Kevin Holland e a muller  Joana Green, os fillos chámanse Michael e Paul. mudáronse porque necesitaban cambiar de aires, eles vivían en Nova Iork, pero a cidade parecíalles demasiado estresante,  Kevin perdera o seu traballo e a Joana non lle gustaba estar na cidade.

 

Cae a noite na mansión dos Holland, todo o mundo dorme, o gato está dormido no sofá do salón, pero algo o esperta, sinte como se algo extraño acabara de aparecer no salón, a familia duerme plácidamente, pero de repente todos oen ruidos extraños, o gato maulla asustado, está escondido detrás do sofá.

Kevin colle ao gato e acaríciao para tranquilizalo, Joana e os rapaces tamén acarician ao gato. 

Kevin di: - Temos que averiguar que é o que pasa, rapaces, ide ás vosas  habitacións a durmir, eu e mamá vixiaremos.  ´

Os fillos din á vez:: - Sí, papá. 

Ambos dan unha volta pola casa, ol gato queda durmindo no sofá, uns minutos despois non notan nada extraño e volven á habitación para durmir.

Á mañá seguinte todo transcurre con normalidade, pero notan que Misha está moi raro, repele as caricias, mira mal á familia, como se estivera cabreado. 

- ¿Qué che pasa, Misha? pregunta Kevin ao gato. 

- Non sei que lle pasa, está muy raro hoxe. Rapaces, ¿Sabedes vós o que lle pasa? 

´Michael di: - Non o sabemos, está moi raro dende  o que pasou onte á noite. . 

Chega a noite, todos vanse a durmir, o gato queda durmido no sofá,  o ser extraño volve a aparecer, o gato esperta asustado, ese ser é un espíritu maligno, o gato  queda petrificado do medo que ten, o espíritu métese no corpo do gato. A Misha cámbialle a expresión dos ollos, agora ten unha mirada diabólica. Misha sobre polas escaleiras e adentrase polo pasillo que leva ás habitacións, as portas das habitacións están entreabertas, o gato entra en silencio na habitación de Kevin e Joana, sobe na cama e ponse cerca de Joana e maulla como enfadado, Joana esperta, o gato dalle uns zarpazos na cara e faina sangrar, Joana berra e esperta a Kevin, os rapaces chegan á habitación alarmados polos berros. Ao mesmo tempo que pasa todo iso, Joana forcexea co gato e tírao ao chan,dase coa cabeza na pata da cama e queda inconsciente,  do seu corpo sae o espíritu, todos quedan abraiados e asustados polo que está pasando. danse conte de que o gato estaba poseído e por iso se comportaba de esa maneira tan rara. 

O espíritu decide comunicarse con eles: 

- Vós mandástesme ao cárcere, vouvos matar!

- Quén és? Pregunta Kevin. 

- Son Jack Palmer. Responde o espíritu. 

-Qué queres de nós? Pregunta Joana. 

- Busco vinganza, por culpa vosa condénaronme á pena de morte.  Responde o espíritu. 

- Ti mataches á miña nai, merecías ir ao cárcere por asasino!  Responde Joana berrando. 

 - Vingareime de vós, preparádevos todos para morrer!  Berra o espíritu asustando a todos, incluído o gato que acababa de recuperar o coñecemento. 

O espírtiu e máis os membros da familia teñen unha pelexa longa por toda a casa, él intenta todo o posible por agredilos, pero entre os catro conseuen derrotar ao espíritu e vaise da mansión para sempre. 

O día seguinte transcurre placidamente e Misha volve a ser como era antes.

A Pantasma /El fantasma

 

 

 

 

 

 

 Ela abreu a porta para saír da casa, ía a dar un paseo, necesitaba relaxarse e pensar, cando se

dirixía á porta para saír da casa pasou ao lado da sua nai que a observaba, pero ela non a veu, 

a súa nai era invisible, falecera hai dous meses e o seu espíritu deambulaba pola casa.

A rapaza non notara nada nese momento, outras veces sí, pero non cría que fora real,

ela volveu do seu paseo e meteuse na súa habitación e durmeuse ata a mañá seguinte.  

FIN

 

 

 

 

 

 

 

Ella abrió la puerta para salir de la casa, iba a dar un paseo, necesitaba relajarse y pensar, cuando se dirigía a la puerta pasó al lado de su madre que la observaba, pero ella no la vio, su madre era invisible, había fallecido hace dos meses y su espíritu deambulaba por la casa.  

La chica no había notado nada en ese momento, otras veces sí, pero no creía que fuera real  

Ella volvió de su paseo y se metió en su habitación y se durmió hasta la mañana siguiente.  

 

 

 

 

Esto es todo, si os gusta este post, comentad y compartid. ¡Hasta la próxima! 

Un mal día

Bea esperta, mira o reloxo, é tarde, con moita présa en con poucas ganas levántase e despois de ducharse e tomar un café e unhas tostadas sae para o traballo que está lonxe, chega a oficina, o xefe mándaa ao seu despacho porque quere falar con ela.
 
- Señorita Beatriz, chega moi tarde, ¿a que se debe?
-  Non oín o despertador e cando mirei o reloxo xa estaba sendo tarde, síntoo moito.
- Señorita Beatriz, non debe chegar tarde, está despedida.
- Síntoo moito, non volverá a pasar.
- Señorita, non volverá a pasar porque xa non traballa aquí, ten tres días para recoller todo e irse.
 
Acaba a xornada laboral, Bea vaise no seu coche, chora, empeza a chover. Indo camiño á casa queda sen gasolina.
 
- Oh non! Non me din conta de que quedaba pouca gasolina!
 
Bea sae do coche e abre o paraugas,  mira para un lado e para o outro, non hai unha gasolineira cerca, está soa, desesperada e triste.
De repente aparece un coche que aparca ao lado do coche de Beatriz, sae do vehículo un home mozo, Bea mira para el e el mira para ela, empezan a falar.
 
O home di: - Ola, Tes algún problema co teu coche?
Ela contesta: -Sí, quedei sen gasolina, non sei que facer.
O home di: - Vaia. Non te preocupes, levo varios bidons de gasolina no coche por se acaso, podes coller un.
Bea ponse contenta: - Moitas gracias, parece que empeza a mellorar o meu día.
O home contesta: - Non estabas tendo un bo día?
Bea contesta: - Non, levo un día horrible e por enriba está chovendo.
O home contesta: - E logo que che pasou?  
Ela contesta: - De todo, non oín o despertador e cheguei tarde ao traballo, o xefe despediume, e logo o coche queda sen gasolina.
O home di: Vaia, si que tiveches un mal día, se queres podes conseguir traballo na miña empresa, toma a miña tarxeta e fágoche unha entrevista.
Bea contenta di: - En serio? Moitas gracias,  eres moi amable.
O home di: - Non hai de que, gústame axudar.

Bea máis o home despídense e quedan para a entrevista, ela vaise no coche camiño á casa. Ao final o día acaba mellor do que comenzou.
Ao día seguinte vai a entrevista e consegue o traballo na empresa de ese home.

 

 

 

Bea despierta, mira el reloj, es tarde, con mucha prisa y con pocas ganas se levanta e despues de ducharse y tomar un café e unas tostadas sale para el trabajo que está lejos, llega a la oficina, el jefe la manda a su despacho porque quiere hablar con ella.
 
- Señorita Beatriz, llega muy tarde, ¿a que se debe?
-  No oí el despertador y cuando miré el reloj ya estaba siendo tarde, lo siento mucho.
- Señorita Beatriz, no debe llegar tarde, está despedida.
- Lo siento mucho, no volverá a pasar.
- Señorita, no volverá a pasar porque ya no trabaja aquí, tiene tres días para recoger todo e irse.
 
Acaba la jornada laboral, Bea se va en su coche, llora, empieza a llover. Yendo camino a casa queda sin gasolina.
 
- Oh no! No me di cuenta de que quedaba poca gasolina!
 
Bea sale del coche y abre el paraguas,  mira para un lado y para el otro, no hay una gasolinera cerca, está sola, desesperada e triste.
De repente aparece un coche que aparca al lado del coche de Beatriz, sale del vehículo un hombre joven, Bea mira para él y él  mira para ella, empiezan a hablar.
 El hombre dice: - Hola, Tienes algún problema con tu coche?
Ella contesta: -Sí, quedé sin gasolina, no sé que hacer. El hombe di: - Vaya. No te preocupes, llevo varios bidones de gasolina en el coche por si acaso, puedes coger uno.
Bea se pone contenta: - Muchas gracias, parece que empieza a mejorar mi día.
O home contesta: - No estabas teniendo un buen día?
Bea contesta: - No, llevo un día horrible y por encima está lloviendo. El hombre contesta: - Y luego que te pasó?  
Ella contesta: - De todo, no oí el despertador y chegué tarde al trabajo, el jefe me despidió, y luego el coche queda sin gasolina. El hombre dice: Vaya, si que tuviste un mal día, si quieres puedes conseguir trabajo em mi empresa, toma mi tarjeta y te hago una entrevista.
Bea contenta dice: - En serio? Muchas gracias,  eres muy amable. El hombre dice: - No hay de que, me gusta axudar.

Bea y el hombre se despiden y quedan para la entrevista, ella se va en el coche camino a la casa. Al final el día acaba mejor de lo que comenzó.
Al día siguiente va a la entrevista y consigue el trabajo en la empresa de ese hombre. 

     FIN 

 

 

 

 

Con este relato participo en el Reto juevero,  el reto consiste en escribir un relato inspirado en el título de una canción. La canción que elegí es "Bad day", de Daniel Powter.

O MISTERIOSO TINTEIRO DE OURO / EL MISTERIOSO TINTERO DE ORO

 

 

 Ela estaba bloqueada, non sabía que escribir, as musas casi nunca a visitaban e estaba desesperada, dentro dun mes tiña que entregar unha novela a unha editorial e non tiña nada escrito. Ela necesitaba relaxarse, así que decidiu saír a dar un paseo pola rúa. Ela vai mirando os escaparates e pon a vista nunha librería moi misteriosa, entra a ver que hai dentro, aparece o dono e empezan a falar. Ela dille que necesita inspiración para escribir unha novela, o home dille que ten a solución ao seu problema, dalle un misterioso tinteiro de ouro, ela acéptao. 

Xa na casa, ponse a mirar ao tinteiro e de repente aparece unha frase que di: "Pídeme un desexo e verálo por escrito", pero logo apareceu outra frase: "... Pero todo ten un prezo".  Ela pideu o desexo sen facerlle caso á segunda frase.

Do tinteiro de ouro empezou a saír unha ráfaga de luz e nun momento desapareceu. A escritora colleu a pluma do tinteiro, colleu os folios e púxose a escribir. De repente, as ideas víñanlle á cabeza unha tras outra e non podía parar, ata que por fin conseguiu acabar a novela.

Ela sentiuse contenta e aliviada, pero algo malo pasaba, ela mira pola ventá e ve que os extraterrestres están invadindo a Terra, está vendo como están abducindo a toda a xente. 

Ela aterrorizada encérrase na súa habitación e permanece alí.  

Ella estaba bloqueada, no sabía que escribir, las musas casi nunca la visitaban y estaba desesperada, dentro de un mes tenía que entregar una novela a una editorial y no tenía nada escrito. Ella necesitaba relajarse, así que decidió salir a dar un paseo por la calle. Ella va mirando los escaparates y pone la vista en una librería muy misteriosa, entra a ver que hay dentro, aparece el dueño y empiezan a hablar. Ella le dice que necesita inspiración para escribir una novela, el hombre le dice que tiene la solución a su problema, le da un misterioso tintero de oro, ella lo acepta.

Ya en casa, se pone a mirar al tintero y de repente aparece una frase que dice: "Pídeme un deseo y lo verás por escrito", pero luego apareció otra frase: "...Pero todo tiene un precio".  Ella pidió el deseo sin hacerle caso a la segunda frase. 

Del tintero de oro empezó a salir una ráfaga de luz y en un momento desapareció. La escritora cogió la pluma del tintero, cogió los folios y se puso a escribir. De repente, las ideas le venían a la cabeza una tras otra y no podía parar, hasta que por fin consiguió acabar la novela. 

Ella se sintió contenta y aliviada, pero algo malo pasaba, ella mira por la ventana y ve que los extraterrestres están invadiendo la Tierra, está viendo como están abduciendo a toda la gente. 

Ella aterrorizada se encierra en su habitación y permanece allí.

 

Relato para  VADERETO (https://jascnet.wordpress.com/2023/09/04/vadereto-septiembre-2023) y EL TINTERO DE ORO.

O neno que soñaba con ver a praia

 

 

 

Un neno que vive no campo coa súa familia soña cada día con ver a praia, é dunha pequena aldea próxima a Oklahoma City.  

Teñen unha pequena televisión na cociña e ao neno gústalle moito ver reportaxes de viaxes, nesas reportaxes ve lugares con costa e queda asombrado da fermosura que teñen, por iso sempre imaxina que visita algún deses lugares e pode ver esas praias.  

Dentro duns días celebrará o seu cumpreanos e os seus pais saben do seu desexo e téñenlle preparada unha sorpresa.  

Pasan os días e xa é o seu cumpreanos, todos están felices, despois da comida chega a tarta coas velas, os pais cantan o cumpreanos feliz e despois o neno sopla as velas.  

 

O pai Pregunta ao neno: - Pediches algún desexo? 

O neno contesta: - Sí, pedín, pero non cho vou a dicir, non vaia a ser que non se cumpla.  

O pai responde: - Fas ben.  

 

Unha vez comida a tarta chega a hora dos regalos, os pais dinlle a sorpresa que lle prepararon.  

 

O pai dille ao neno: - Fillo, eu sei que fai tempo que soñas con algo que queres facer, pois ben, como regalo de cumpreanos a próxima fin de semana iremos en caravana á praia, iremos a Houston, ¿qué che parece?  

O neno contesta: - Oh, papá, mamá, ver a praia era o desexo que pedín cando soplei as velas, moitas gracias, estou moi contento, é o mellor regalo de cumpreanos da miña vida!  

 

O neno abraza aos seus pais moi emocionado.  

Chega a fin de semana, é venres pola mañá cedo, almorzan e preparan todo para a viaxe e salen, hai un camiño longo ata Houston.  

Chegan por fin a Houston, uns minutos despois chegan á praia, o neno queda asombrado véndoa, aparcan a caravana e pasan todo o día alí, o neno pásao moi ben xogando coa area e mollando os pes na auga. O resto da fin de semana fan o mesmo, o neno é feliz.  

Acaba a fin de semana e volven á casa, foi unha fin de semana incrible para todos.  

 

 

 

FIN