UNHA LONGA ESPERA

 

É sábado pola tarde, a noite preséntase moi divertida, Angy está invitada a unha cea con Eve e máis amigos na casa de Eve, pero Angy non sabe cal é.
Angy está esperando a que alguén se comunique con ela, manda unha mensaxe a Paul, pasa o tempo e non responde, Angy non sabe se veu a mensaxe ou non, un tempo despois soa o móvil, é Anne Elizabeth, unha das persoas que van á cea, dille que lles pasou o seu teléfono aos demais para que se comuniquen con ela. Angy colga o teléfono e continúa esperando.
O tempo pasa e non soa o teléfono, vai a bañarse,  e o móvil non soa, Angy comenza a desesperarse, despois de vestirse e peinarse chama a Betsy, outra que vai á cea, e a Anne Elizabeth duas veces cada unha, pero non collen o teléfono. Angy continúa desesperada, chama a Eve, pero o buzón de voz dille que ese número non existe.
Angy queda sentada na cama co movil na man sen saber que facer, xa é a hora da cea e ela sigue esperando, ata que por fin soa o teléfono, é Paul, dille que está na rúa esperando.  A desesperación de Angy desaparece e sinte unha gran alegría, por fin acaba esta longa espera.
Angy pon o seu abrigo bermello e colle o seu bolso negro, sae da casa, chega á rúa, saúda  dende o portal a Paul que está no seu coche, ela entra no coche e diríxense os dous á casa de Eve. 

FIN

 

O RECEPCIONISTA

Un xoven agradable, simpático, paréceme tenro, non ten moi boa memoria, é recepcionista do ximnasio. Non o coñezo como persoa, quizáis se nos coñecéramos poderíamos chegar a ser amigos, en iso da memoria complementámosnos, xa que el ten mala memoria e eu téñoa boa.
É un pouco lento atendendo á xente porque ten que preguntar varias veces. A primeira vez que me atendeu, normalmente aténdeme unha muller,  porque eu tiña que pagar o mes, tiven que decirlle o meu primeiro apelido varias veces, tardou un pouco en atopar a miña ficha no ordenador, paguei, escribiu no recibo e metino na mochila, todo iso foi despois da clase no ximnasio, marchei e ao chegar á casa, saquei o recibo da mochila e vin que o meu primeiro apelido estaba mal escrito, tomeino con humor, xa que me fixo gracia, en vez de poñer Sanmartín puxera Sanmartiño.
A segunda vez que me atendeu xa foi máis rápido, non tivo problema na memorización do meu nome e apelidos, esta vez escribiu o nome no recibo correctamente, xa que o estaba mirando na pantalla do ordenador, paguei, doume o recibo e marchei. Ese día ía soamente a pagar, xa que non era un día que me tocara ir a clase.

FIN 

A BROMA DO AVÓ

O meu avó materno era unha persoa moi bromista e nos facía rir moito, nos seus derradeiros anos todos pensabamos que estaba xordo como unha tapia, xa que decía mal algunha cousa que saía na televisión.
Na época en que Mirian Díaz Aroca salía na televisión, cando decían o seu nome o meu avó dicía Mazaroca,  e eu ríame e logo decíalle en voz alta e vocalizando:
- Non é Mazaroca, é Dí- az  A-ro-ca!
Eu decíallo sorrindo porque me facía gracia. Pois ben, resulta que cando enfermou todos descubrimos que oía perfectamente, facíase o xordo para facernos rir, que enganados nos tiña!
Así era o meu avó, el era canteiro, traballaba na pedra, pero quen sabe se tería éxito como humorista, gracia non lle faltaba.

FIN

COUSAS DE CHELO

Era o meu primeiro ano na escola de teatro, ese ano iamos a representar ao final de curso a obra de Chejov, "A ruleta rusa", a cal estaba composta por varios contos.
Un deses contos era "Unha petición de man", e estabamos Chelo do rejo, eu e duas personas máis. Eu facía de criada e Chelo de señora da casa, nunha das escenas estabamos os catro e Chelo máis eu tiñamos que saír da escena, ela tiña que tocarme no hombro e decir enfadada: - Imos, Irina!
Pois ela en vez de tocarme no hombro o que facía era tirarme do brazo como lanzándome, e coa inercia eu saía disparada, mentras que ela ía andando. Iso fíxoo en varios ensaios que fixeramos sen o profesor. Despois deses ensaios chegou o día de ensaiar co profesor, e Chelo volveu a facer o mesmo, logo o profesor díxolle como tiña que facer e dende aquela fíxoo ben. Foi unha anécdota moi cómica, en fin, cousas de Chelo.

FIN

O MEU NACEMENTO

    

Era sábado de entroido en pleno mes de febreiro, era de noite, a miña nai estaba na aldea facendo nas orellas, postre típico desa festa en Galicia. De súpeto, empezou a ter contraccións, e ela mais o meu pai saíron rápidamente para o hospital no coche. Ían a Santiago de Compostela ao hospital. Según me contaron eles, na vila non había onde dar a luz, así que tiña que ser en Santiago, case dous anos antes nacera o meu irmán nese hospital.
O caso é que cando pasaban por Cacheiras, unha vila preto de Santiago, miña nai púxose de parto e case nazo no coche, entón ela nerviosa berraba:
- Apura, Manuel, que xa vai nacer!
Meu pai corría canto podía e non paraba de pitar aos coches para que se afastaran do medio. Chegaron ao hospital e unha hora despois nacín.
Así foi o meu nacemento, un dezanove de febreiro de mil novecentos setenta e sete ás once e media da noite e en época de entroido.

FIN  

UNHA DEPORTIVISTA EN BALAÍDOS

                           

Esta historia transcurre o trinta de abril do ano dous mil, é a xornada trinta e cinco da liga en Primeira división, o Celta de Vigo xoga contra o Deportivo da Coruña en Balaídos.
Días antes o meu pai e o meu irmán decidiran ir ao partido coa peña do Celta que había daquela na vila e preguntáronme se eu quería ir, despois de dubidalo un pouco dixen que si, como eu son do Deportivo ía estar rodeada de celtistas e por iso tivera dúbidas.
Chegou o día do partido, decidín non levar nada que me identificara como deportivista por se ao chegar alí os celtistas se metían conmigo. Partimos no autobus rumbo a Vigo e a viaxe foi tranquila.
Xa en Balaídos, vimos que había moitísima xente, observabamos que había moita que se dirixía a un sitio e fomos alí por se era o autobus do Deportivo, pero non era o equipo, eran aficionados do conxunto coruñés. Cando os celtistas o viron empezaron a abuchealos e insultalos, cousa que non me gustou nada. Xa sei que os insultos forman parte do espectáculo, pero non me gustan veñan de quen veñan.
Entramos no estadio, as gradas están cheas, e eu estou alí no medio de tanto aficionado do Celta, nesa parte da grada a visibilidade non é nada boa, xa que en canto se levantan os de diante quedo sen ver nada.
O partido estivo cheo de faltas por parte dos dous equipos, eu non o pasei nada ben porque cada vez que un xogador do meu equipo facía unha falta os celtistas insultábano.
Estiven incómoda todo o partido porque cando marcou o Deportivo non me atrevín a celebralo moito, ao final ganou o Celta. A verdade é que a veces dábame ganas de sentarme na grada onde estaban os deportivistas, ahí si que ía estar a gusto!
Ao saír do estadio fomos a un bar e vimos o resumo do partido e despois volvimos á casa.
Esta foi a única vez que fun a Balaídos a ver un Celta-Deportivo, e non quixen volver máis.

FIN            

A PRIMEIRA VEZ QUE FALEI INGLÉS

      

Esta historia transcurre en Tenerife, na zona de piscinas dun Aparta-Hotel, era a excursión de fin de curso de oitavo de EXB, alá polo mes de maio a comenzo dos noventa. 

Todo comezou cando unha das compañeiras me presenta a unha rapaza inglesa, que coñecera na piscina, para que eu estivera con ela. Varios días pasei tempo con ela, eu non dicía nada e ela case nada. O caso é que un día levoume canda a súa familia que estaba na piscina, e vinme nunha situación incómoda. 

Nesa familia eran varias mulleres e unha nena moi pequeniña, non recordo se había tamén unha nena algo máis maior. 

Volvo á historia, eu daquela case non sabía inglés, a rapaza supoño que me presentou, a verdade é que non souben o que lles dixo, logo unha delas ía dicindo os nomes de cada unha. 

O primeiro que lles dixen foi: 

- I am Spanish. 

Unha contestoume con ledicia: 

- Oh, española! 

Logo cada unha empezou a dicir "hola" en español, ata ese momento todo ía ben, agora chegaría a situación incómoda. 

Despois de tanto saúdo, preguntaronme o meu nome e ahí foi cando me bloqueei, bloqueeime porque non sabía como dicir o meu nome en inglés e quedei muda, mirando sen saber que dicir, non daba reaccionado. Elas repetíanme unha e outra vez incluso vocalizando porque pensaban que non entendía: 

- What`s your name? What`s your name? 

Despois de estar alí un cacho de tempo, que a min se me facía eterno, apareceu por alí unha compañeira da excursión e sacoume de alí dicíndome: 

- Vente, que temos que marchar. 

Nese momento quedei aliviada e por fin conseguín librarme desa situación. Así foi a primeira vez que tiven que falar inglés. 

A parte de ser a primeira vez que falei en inglés, tamén foi a primeira vez que bailei nun pub, que vin un karaoke e que vin a unha persona en Topless. Todo iso foi nese hotel. 

FIN  

COUSAS DE NENOS

Eu ía camiño da casa, despois de saír da peluquería, cando estaba cerca vin a un neno e unha nena sentados no capó dun cóche que estaba aparcado diante dun restaurante. Eu preguntábame que farían ahí eses nenos, eran moi pequenos, o neno tería uns catro anos e a nena uns tres, aproximadamente.
Eu seguía camiñando e vin saír a unha muller que era a nai dos nenos, veunos alí e preguntoulles:
- Qué facedes sentados no capó?
O neno contestou:
- O avó dixo que podiamos sentarnos no cóche.
A nai respondeulle molesta:
- Si, pero dentro do cóche, non enriba do capó!
Ela entrou no restaurante e un pouco despois saiu o avó, vese que ela lle dixo que estaban os nenos enriba do capó, o avó mandounos baixar e meteunos dentro do cóche, e logo volveu a entrar no restaurante.
Cando isto último sucedía eu estaba pasando por onde estaban eles e unha vez que el se meteu dentro do restaurante xa me estaba alonxando. Unha vez alexada non puden evitar esbozar un sorriso porque me fixera  certa gracia esta historia.

O QUE É A VIDA!

  

Eu era unha rapaza xa maior de idade, estaba no instituto cursando segundo de BUP a mediados dos noventa.
Ese curso, cando eu estaba no pasillo, vía moitas veces a un rapaz que tiña un extraño peinado, e por eso me chamou a atención. El tamén me vía a min.
Eu pensaba para min: - Vaia pinta que ten ese!
Pois o peinado era unha cresta, e a un lado unha especie de chicho,máis hortera imposible!
Durante o curso víao tantas veces que cheguei a sentir curiosidade por saber quen era, non nos conociamos de nada, e nunca chegamos a falarnos porque el era de outra aula.
O curso terminou e non o volvera a ver máis, xa que eu deixara os estudos.
O tempo pasaba, e a veces acordábame daquel rapaz, e eu seguíame preguntando quen era, ata que un día, cando eu xa levaba algúns anos sendo alumna da escola de teatro do pobo, chegou un novo alumno que se chamaba Pablo, e pouco a pouco nos fomos facendo amigos.
Un día vin no facebook unha foto de Pablo cando era un adolescente, e despois de mirala varias veces, descubrín que Pablo era aquel rapaz que vira en aquel pasillo. O que é a vida!
Quén me ía dicir a mín, que moitos anos despois, ía a encontrarme a aquel rapaz, que se convertiría no meu mellor amigo e que o querería coma un irmán? A verdade é que foi unha gran sorpresa, e ademáis conseguira saber quen era aquel rapaz do extraño peinado.
Pablo, cando entrou na escola de teatro, estaba moi cambiado fisicamente, tiña o pelo máis curto e non estaba delgado como daquela. Era imposible recoñecelo.
E esta é a historia de Pablo máis eu, espero que nosa amizade dure toda a vida.