O RECEPCIONISTA

Un xoven agradable, simpático, paréceme tenro, non ten moi boa memoria, é recepcionista do ximnasio. Non o coñezo como persoa, quizáis se nos coñecéramos poderíamos chegar a ser amigos, en iso da memoria complementámosnos, xa que el ten mala memoria e eu téñoa boa.
É un pouco lento atendendo á xente porque ten que preguntar varias veces. A primeira vez que me atendeu, normalmente aténdeme unha muller,  porque eu tiña que pagar o mes, tiven que decirlle o meu primeiro apelido varias veces, tardou un pouco en atopar a miña ficha no ordenador, paguei, escribiu no recibo e metino na mochila, todo iso foi despois da clase no ximnasio, marchei e ao chegar á casa, saquei o recibo da mochila e vin que o meu primeiro apelido estaba mal escrito, tomeino con humor, xa que me fixo gracia, en vez de poñer Sanmartín puxera Sanmartiño.
A segunda vez que me atendeu xa foi máis rápido, non tivo problema na memorización do meu nome e apelidos, esta vez escribiu o nome no recibo correctamente, xa que o estaba mirando na pantalla do ordenador, paguei, doume o recibo e marchei. Ese día ía soamente a pagar, xa que non era un día que me tocara ir a clase.

FIN 

A FELICIDADE DE ESTAR COS AMIGOS

                  

 Esta noite  non hai nada na televisión, ela ten ganas de que sexa venres outra vez para estar cos seus amigos e pasalo moi ben. Non os ve en toda a semana porque cada un ten as súas ocupacións, a fin de semana sempre lle tarda en chegar porque os bota de menos. O agarimo que ela sinte polos seus amigos é para sempre. Os seus amigos tamén a queren moito e a botan de menos porque os une unha gran amizade que nunca se romperá.
Chega o venres e ela queda cos seus amigos para ir por ahí, por fín se xuntan todos e saúdanse con moita alegría, van a tomar algo, comentan todo o acontecido na semana, charlan e rin todo o tempo, logo van á discoteca. Ela síntese feliz estando cos seus amigos.
Xa de madrugada deciden irse ás súas respectivas casas e xa fóra da discoteca despídense e  marchan.
Ela vaise contenta porque o pasou moi ben, chega á casa e déitase na cama. 

                          

                                                            FIN
 

O SOÑO DE ANTONIO

 

Un xoven andaluz, nacido en Málaga, ten vintecinco anos e rematou a carreira de turismo entre outras cousas, chámase Antonio, leva moito tempo buscando traballo e non lle sae nada, ten un soño que lle gustaría cumplir, ser propietario dun hotel, pero iso de momento é imposible porque non ten suficientes cartos.
As datas de Nadal están próximas, así que decide comprar un décimo da lotería, a ver se lle toca. Chega o día e pola mañá pónse a ver o sorteo na televisión, está moi nervioso e con moita emoción por se cae algo.
Son as once da mañá e aínda non lle tocou nada, de repente, os nenos de San Ildefonso cantan o Gordo, o mozo comproba o billete e ve que coincide, acababa de tocarlle a lotería!
El está todo emocionado e non pode crer a súa boa sorte, está dando saltos de alegría, todo é felicidade nesa casa, Antonio e a súa familia están de celebración. Agora xa tiña os cartos para poder cumplir o seu soño.
Uns meses despois decide marchar a Santiago de Compostela. Pouco a pouco vaise adaptando á cidade, ao idioma e ao clima, tamén vai facendo contactos. Un deles fálalle dun hotel que leva pechado moito tempo, Antonio dille que lle gustaría collelo para volvelo a abrir e que sería un hotel de cinco estrelas. O contacto, o cal se chama Sindo,  díxolle que lle parecía moi ben e desexoulle sorte.
Chegou o día seguinte e saleu a visitar ese hotel, veu que era moi grande e moi bonito, aínda que estaba cheo de pó.
Pasaron uns meses e chegou o día da apertura, en pleno mes de maio, pouco a pouco se foi enchendo o hotel con turistas de todos os lugares do mundo. Antonio estaba moi contento e satisfeito por tanta clientela que tiña, gracias a iso o hotel colleu moita sona en toda Galicia. O soño de Antonio estaba cumplido!

                                                 FIN 

VIDA GATUNA

    

Unha fermosa gatiña de pelo branco observaba a paisaxe a través da alambrada, era un campo de herba verde rodeado de árbores. O día estaba soleado, e a gata estaba deitada no muro descansando ao sol sen deixar de mirar a través da alambrada. Qué estará pensando? Quererá escapar?

O muro ten unha columna por onde pode saír, pero para qué quere saír se na casa está de maravilla e con comodidade? Na horta pásao ben paseando entre as verduras que lle dan sombra. 

En fin, a saber o que estará pensando, ou se cadra non está pensando en nada. 

FIN

ABURRIMENTO

imagen de google.

  

Cando pasas todo o día na aldea, chega un momento en que xa non sabes en que pasar o tempo e abúrreste, tanto te aburres que estando medio deitada no sillón póste a mirar o teito case todo o tempo. Aínda falta unha hora para marchar e os minutos pasan demasiado lento, na casa da aldea non hai internet e no móvil tampouco, como sabes que vas estar todo o día na aldea levas a cámara de fotos, pero xa non hai nada que fotografiar na casa.Así que ahí sigues,medio deitada no sillón da sala, mirando cara o teito e sen saber que facer, de vez en cando te levantas para pasear un pouco pola sala, despois vólveste a sentar. A tarde faise longa, ata que por fin xa pasa a hora e xa imos para o coche e voltamos á casa.

FIN