Ando ocupada

 

Hoxe non vou a escribir ningún relato, só quero dicir que agora mesmo teño pouco tempo para escribir, xa que estou bastante ocupada. Fai un mes que non escribo nada porque non tuven tempo, así que un pouco de paciencia, en canto esté máis libre volverei a actualizar o blog, seguramente dentro de un mes aproximadamente. Mentras tanto, podedes seguir entrando e agradecería que deixarades comentarios para saber se vos gusta o que escribo.

UN SOÑO IMPOSIBLE

  

Din que os soños se fan realidade, pero eu creo que non sempre; e esta historia demostra que eso é así.
Corría o ano dous mil dez, eu estaba mirando en Internet as cancións dos candidatos ao Festival de Eurovisión de ese ano, pois alí encontrei unha bonita canción chamada "Algo pequeñito", dun casi desconocido para o gran público, Daniel Diges.
Empecei a ver vídeos del en Youtube e vendo un deses vídeos, no que cantaba en español "I want to break free" no musical "We will rock you", foi cando me fixen fan del porque descubrín que tiña unha voz impresionante e que ademáis era un gran intérprete, tamén foi porque co tempo caiume moi ben e lle collín moito cariño por como era e sigue sendo como persona.
A partir de ahí, empecei a seguilo no Facebook e alí coñecín ás súas fans que empezaron a medrar despois da súa participación en Eurovisión.
Eu dende aquela quixen velo actuar e coñecelo en persona, pero eso é un soño imposible de cumplir porque as entradas para os musicais que fai son demasiado caras e ademáis non podo viaxar. A verdade é que é moi dificil ser fan, mais seguir a Daniel fixo que eu coñecera a existencia de outros cantantes compañeiros del e estar algo enterada dos musicais que se fan, xa que antes non tiña nin idea.
E pregúntome: cumplirei o meu soño algún día?

COUSAS DE NENOS

Eu ía camiño da casa, despois de saír da peluquería, cando estaba cerca vin a un neno e unha nena sentados no capó dun cóche que estaba aparcado diante dun restaurante. Eu preguntábame que farían ahí eses nenos, eran moi pequenos, o neno tería uns catro anos e a nena uns tres, aproximadamente.
Eu seguía camiñando e vin saír a unha muller que era a nai dos nenos, veunos alí e preguntoulles:
- Qué facedes sentados no capó?
O neno contestou:
- O avó dixo que podiamos sentarnos no cóche.
A nai respondeulle molesta:
- Si, pero dentro do cóche, non enriba do capó!
Ela entrou no restaurante e un pouco despois saiu o avó, vese que ela lle dixo que estaban os nenos enriba do capó, o avó mandounos baixar e meteunos dentro do cóche, e logo volveu a entrar no restaurante.
Cando isto último sucedía eu estaba pasando por onde estaban eles e unha vez que el se meteu dentro do restaurante xa me estaba alonxando. Unha vez alexada non puden evitar esbozar un sorriso porque me fixera  certa gracia esta historia.

O ADMIRADOR SECRETO

 

Nuria estaba facendo as cousas da casa mentres oía a radio, estaba habendo un programa especial de San Valentín, xa que era o día. O programa consistía en que os oíntes adicaran cancións ás súas parellas. De súpeto, o locutor empeza a ler unha adicatoria que mandara por sms un oínte, era para Nuria. Ela sorprendeuse, non sabía que tiña un admirador secreto, a mensaxe decía: "Querida Nuria, vinte por ahí e non podo deixar de pensar en ti, quero coñecerte. Anónimo".
Nuria preguntábase quen era esa persoa que lle mandou esa mensaxe e non sabía como averigüalo, tamén ignoraba como sabía o seu nome, seguramente fora alguén que a coñecía de vista e que se quedou prendado dela.
Uns minutos despois sonou o teléfono, ela contestou e non recoñeceu a súa voz, era o seu admirador secreto:
- Hola, son o teu admirador secreto, chámome Carlos.
- Hola, Carlos, como é que tés o meu número de teléfono?
- Deumo unha amiga túa que me coñece.
- Qué amiga cho dou?
- Sandra.
- Ah, ben. Gracias pola adicatoria na radio.
- De nada. Gustaríame quedar hoxe contigo, paréceche?
- Está ben, pareces unha persoa agradable.
- Vale, vémonos ás sete no parque.
- Ben, como te recoñecerei?
- Levarei o libro de Romeo e Xulieta.
- Dacordo, alí nos vemos, adeus.
- Adeus, Nuria.
Pasa media hora, son as seis e media da tarde, acábase de arreglar e sae da casa, o parque está cerca, empeza a camiñar pola rúa, está anoitecendo e fai algo de fresco. Chega ao parque e empeza a mirar ao seu arredor buscando a Carlos, mira ao banco máis cercano e alí hai un home, acércase sixilosamente e mira a ver se ten un libro, ve que sí o ten e agora ten que ver que libro é, acércase algo máis, o home está enfrascado na lectura e non se decata de que Nuria está ahí, ela intenta ver a tapa do libro e descubre que é "Romeo e Xulieta". Ponse moi contenta, por fin encontrou a Carlos.
- Perdoa, eres Carlos?
- Sí, son eu, alégrame verte, Nuria.
- Gracias.
Falaron durante unha hora e Nuria cada vez estaba máis a gusto con Carlos, decidiron ir ao cine e despois el acompañouna á súa casa. Unha vez na porta da casa despedíronse con un bico na meixela, estaba nacendo o amor.
Un tempo despois empezaron a saír e despois casáronse, tuveron unha filla e foron felices para sempre.

ENCONTRO NO TELLADO

    

Era unha vez unha gata que vivía nun piso cos seus donos, ela vivía alí dende que tiña poucos meses de nacer, e polo tanto nunca vira un gato na súa vida.
Fai pouco tempo, a dona estaba intrigada coa gata porque levaba uns días que maullaba moito e non estaba en celo.
Un día a dona viu que a gata estaba no tellado do patio de luces maullando a outro gato que estaba noutro tellado que era un pouco máis alto. Era o gato do piso de enriba, o cal era precioso, tiña un longo pelo branco e os ollos eran do color da auga.
A gata quería subir ao tellado para estar co gato e el quería baixar onda ela para xogar, xa que aínda era pequeno. Os dous alí semellaban Romeo e Xulieta na escena do balcón, só que ela estaba abaixo e el arriba.
A dona chamaba pola gata para que entrara adentro e evitar que subira ao tellado onde estaba o gato, pero ela non lle facía caso. A dona seguiu insistindo e ao final  conseguiu que entrara, logo o gato quedou alí un pouco e despois marchou.
Os días pasaban e a gata seguía maullando, a dona agora non lle deixaba sair ao tellado se estaba o gato, só saía cando non estaba. Aínda que algunha vez deixábaa sen darse conta de que o felino estaba ahí.
Un tempo despois os donos do gato mudáronse, levárono con eles e non se volveron a ver máis.