UN GOLPE DE SORTE

           

Unha señora maior e o seu home saen da casa e suben ao coche, á señora gustaríalle pasar a tarde sentada no banco da praza da vila, pero non pode. É domingo pola tarde e teñen cousas que facer. -Ai, Pedro, se non tiveramos outra cousa que facer pasaría a tarde sentada nun destes bancos. - E eu tamén, Rosa, pero non queda máis remedio que irnos. Os dous entran no coche e marchan, van á  aldea a traballar aproveitando que fai un día de sol, inda que fai un pouco de frío. Chegan á aldea, atenden aos animais e póñense a traballar na horta. Mentras Rosa está sachando nota algo duro entre a terra, empeza a escarvar coas mans e atopa un pequeno cofre.  Rosa asombrada dille a Pedro: - Pedro, mira, atopei un cofre! Pedro contéstalle: - Un cofre! De quén será e que fai aquí? Contesta Rosa: - Pois non cho sei, miramos o que hai dentro?Logo contesta Pedro: - Miramos, entón. Rosa abre o cofre e mira con sorpresa que hai unha chea de cartos e xoias. Di ela: - De quen será todo isto? Pedro contesta: - Non sei, quizais sea de algún antepasado que vivía por aquí e era rico. Rosa ponse a sacar todo do cofre e no fondo atopa unha carta. - Unha carta!- di Rosa. Rosa pon as súas gafas e ponse a ler a  carta, Pedro escoita con atención. - "Hola, chámome Alfonso Lorenzo, son un rico  terratenente, como me queda pouco tempo de vida debido a unha enfermidade incurable e ademáis estou só, aquí deixo enterrado este cofre cheo de xoias e cartos meus, a persoa que atope este cofre será a dona do que hai dentro, xa que non teño ninguén a quen darllo. Atentamente, Alfonso. " - Ai, Pedro, somos ricos! - Si, Rosa, non o podo crer! Os dous danse unha aperta con moita alegría e moi sorprendidos. Ambos collen o cofre cos cartos e as xoias e lévanno á casa para gardalo ben gardado mentres non leven os cartos ao banco. Os dous volven á horta para seguir traballando dez minutos máis, pero agora están moi contentos. Acaban de traballar e empeza a anoitecer, recollen todo e volven no coche á vila co cofre para ao día seguinte meter os cartos no banco. 

FIN 

O RECEPCIONISTA

Un xoven agradable, simpático, paréceme tenro, non ten moi boa memoria, é recepcionista do ximnasio. Non o coñezo como persoa, quizáis se nos coñecéramos poderíamos chegar a ser amigos, en iso da memoria complementámosnos, xa que el ten mala memoria e eu téñoa boa.
É un pouco lento atendendo á xente porque ten que preguntar varias veces. A primeira vez que me atendeu, normalmente aténdeme unha muller,  porque eu tiña que pagar o mes, tiven que decirlle o meu primeiro apelido varias veces, tardou un pouco en atopar a miña ficha no ordenador, paguei, escribiu no recibo e metino na mochila, todo iso foi despois da clase no ximnasio, marchei e ao chegar á casa, saquei o recibo da mochila e vin que o meu primeiro apelido estaba mal escrito, tomeino con humor, xa que me fixo gracia, en vez de poñer Sanmartín puxera Sanmartiño.
A segunda vez que me atendeu xa foi máis rápido, non tivo problema na memorización do meu nome e apelidos, esta vez escribiu o nome no recibo correctamente, xa que o estaba mirando na pantalla do ordenador, paguei, doume o recibo e marchei. Ese día ía soamente a pagar, xa que non era un día que me tocara ir a clase.

FIN 

A FELICIDADE DE ESTAR COS AMIGOS

                  

 Esta noite  non hai nada na televisión, ela ten ganas de que sexa venres outra vez para estar cos seus amigos e pasalo moi ben. Non os ve en toda a semana porque cada un ten as súas ocupacións, a fin de semana sempre lle tarda en chegar porque os bota de menos. O agarimo que ela sinte polos seus amigos é para sempre. Os seus amigos tamén a queren moito e a botan de menos porque os une unha gran amizade que nunca se romperá.
Chega o venres e ela queda cos seus amigos para ir por ahí, por fín se xuntan todos e saúdanse con moita alegría, van a tomar algo, comentan todo o acontecido na semana, charlan e rin todo o tempo, logo van á discoteca. Ela síntese feliz estando cos seus amigos.
Xa de madrugada deciden irse ás súas respectivas casas e xa fóra da discoteca despídense e  marchan.
Ela vaise contenta porque o pasou moi ben, chega á casa e déitase na cama. 

                          

                                                            FIN
 

O SOÑO DE ANTONIO

 

Un xoven andaluz, nacido en Málaga, ten vintecinco anos e rematou a carreira de turismo entre outras cousas, chámase Antonio, leva moito tempo buscando traballo e non lle sae nada, ten un soño que lle gustaría cumplir, ser propietario dun hotel, pero iso de momento é imposible porque non ten suficientes cartos.
As datas de Nadal están próximas, así que decide comprar un décimo da lotería, a ver se lle toca. Chega o día e pola mañá pónse a ver o sorteo na televisión, está moi nervioso e con moita emoción por se cae algo.
Son as once da mañá e aínda non lle tocou nada, de repente, os nenos de San Ildefonso cantan o Gordo, o mozo comproba o billete e ve que coincide, acababa de tocarlle a lotería!
El está todo emocionado e non pode crer a súa boa sorte, está dando saltos de alegría, todo é felicidade nesa casa, Antonio e a súa familia están de celebración. Agora xa tiña os cartos para poder cumplir o seu soño.
Uns meses despois decide marchar a Santiago de Compostela. Pouco a pouco vaise adaptando á cidade, ao idioma e ao clima, tamén vai facendo contactos. Un deles fálalle dun hotel que leva pechado moito tempo, Antonio dille que lle gustaría collelo para volvelo a abrir e que sería un hotel de cinco estrelas. O contacto, o cal se chama Sindo,  díxolle que lle parecía moi ben e desexoulle sorte.
Chegou o día seguinte e saleu a visitar ese hotel, veu que era moi grande e moi bonito, aínda que estaba cheo de pó.
Pasaron uns meses e chegou o día da apertura, en pleno mes de maio, pouco a pouco se foi enchendo o hotel con turistas de todos os lugares do mundo. Antonio estaba moi contento e satisfeito por tanta clientela que tiña, gracias a iso o hotel colleu moita sona en toda Galicia. O soño de Antonio estaba cumplido!

                                                 FIN 

VIDA GATUNA

    

Unha fermosa gatiña de pelo branco observaba a paisaxe a través da alambrada, era un campo de herba verde rodeado de árbores. O día estaba soleado, e a gata estaba deitada no muro descansando ao sol sen deixar de mirar a través da alambrada. Qué estará pensando? Quererá escapar?

O muro ten unha columna por onde pode saír, pero para qué quere saír se na casa está de maravilla e con comodidade? Na horta pásao ben paseando entre as verduras que lle dan sombra. 

En fin, a saber o que estará pensando, ou se cadra non está pensando en nada. 

FIN