UNHA DEPORTIVISTA EN BALAÍDOS

                           

Esta historia transcurre o trinta de abril do ano dous mil, é a xornada trinta e cinco da liga en Primeira división, o Celta de Vigo xoga contra o Deportivo da Coruña en Balaídos.
Días antes o meu pai e o meu irmán decidiran ir ao partido coa peña do Celta que había daquela na vila e preguntáronme se eu quería ir, despois de dubidalo un pouco dixen que si, como eu son do Deportivo ía estar rodeada de celtistas e por iso tivera dúbidas.
Chegou o día do partido, decidín non levar nada que me identificara como deportivista por se ao chegar alí os celtistas se metían conmigo. Partimos no autobus rumbo a Vigo e a viaxe foi tranquila.
Xa en Balaídos, vimos que había moitísima xente, observabamos que había moita que se dirixía a un sitio e fomos alí por se era o autobus do Deportivo, pero non era o equipo, eran aficionados do conxunto coruñés. Cando os celtistas o viron empezaron a abuchealos e insultalos, cousa que non me gustou nada. Xa sei que os insultos forman parte do espectáculo, pero non me gustan veñan de quen veñan.
Entramos no estadio, as gradas están cheas, e eu estou alí no medio de tanto aficionado do Celta, nesa parte da grada a visibilidade non é nada boa, xa que en canto se levantan os de diante quedo sen ver nada.
O partido estivo cheo de faltas por parte dos dous equipos, eu non o pasei nada ben porque cada vez que un xogador do meu equipo facía unha falta os celtistas insultábano.
Estiven incómoda todo o partido porque cando marcou o Deportivo non me atrevín a celebralo moito, ao final ganou o Celta. A verdade é que a veces dábame ganas de sentarme na grada onde estaban os deportivistas, ahí si que ía estar a gusto!
Ao saír do estadio fomos a un bar e vimos o resumo do partido e despois volvimos á casa.
Esta foi a única vez que fun a Balaídos a ver un Celta-Deportivo, e non quixen volver máis.

FIN            

A PRIMEIRA VEZ QUE FALEI INGLÉS

      

Esta historia transcurre en Tenerife, na zona de piscinas dun Aparta-Hotel, era a excursión de fin de curso de oitavo de EXB, alá polo mes de maio a comenzo dos noventa. 

Todo comezou cando unha das compañeiras me presenta a unha rapaza inglesa, que coñecera na piscina, para que eu estivera con ela. Varios días pasei tempo con ela, eu non dicía nada e ela case nada. O caso é que un día levoume canda a súa familia que estaba na piscina, e vinme nunha situación incómoda. 

Nesa familia eran varias mulleres e unha nena moi pequeniña, non recordo se había tamén unha nena algo máis maior. 

Volvo á historia, eu daquela case non sabía inglés, a rapaza supoño que me presentou, a verdade é que non souben o que lles dixo, logo unha delas ía dicindo os nomes de cada unha. 

O primeiro que lles dixen foi: 

- I am Spanish. 

Unha contestoume con ledicia: 

- Oh, española! 

Logo cada unha empezou a dicir "hola" en español, ata ese momento todo ía ben, agora chegaría a situación incómoda. 

Despois de tanto saúdo, preguntaronme o meu nome e ahí foi cando me bloqueei, bloqueeime porque non sabía como dicir o meu nome en inglés e quedei muda, mirando sen saber que dicir, non daba reaccionado. Elas repetíanme unha e outra vez incluso vocalizando porque pensaban que non entendía: 

- What`s your name? What`s your name? 

Despois de estar alí un cacho de tempo, que a min se me facía eterno, apareceu por alí unha compañeira da excursión e sacoume de alí dicíndome: 

- Vente, que temos que marchar. 

Nese momento quedei aliviada e por fin conseguín librarme desa situación. Así foi a primeira vez que tiven que falar inglés. 

A parte de ser a primeira vez que falei en inglés, tamén foi a primeira vez que bailei nun pub, que vin un karaoke e que vin a unha persona en Topless. Todo iso foi nese hotel. 

FIN  

OS MEUS INICIOS NO TEATRO

   

Todo empezou alá polo ano 2004, eu tiña 26 anos,durante o curso cumpliría 27, estaba na casa aburrida e un día vin no xornal que había unha escola de teatro na vila, eu tiña ganas de facer algo e saír da casa, tiña dúbidas porque daquela era demasiado calada. Uns días despois, meu pai mais eu fomos a falar co director da escola, estiven dous días a proba; daquela as clases eran dous días á semana.
Durante eses dous días estiven moi a gusto coa xente e cos dous profesores que había, a profesora, que era a que hai agora, daba clase de expresión corporal e tamén había un profesor que daba clase de interpretación.
Dito esto, despois deses dous días decidín seguir na escola, e continuei ano tras ano.
Durante ese curso, pouco a pouco me fun adaptando ao grupo gracias á axuda de varias compañeiras. Tamén me fun adaptando a estar no escenario gracias á axuda do profesor que me transmitía tranquilidade e seguridade, e estaba pendente de que estivera cómoda, gracias a el son capaz de subirme a un escenario.
Aquel ano representaramos a obra de Chejov "A ruleta rusa", eu facía de criada nun dos sketches da obra.
Teño moi bo recordo dese curso, pasabámolo moi ben ensaiando, era un bo grupo e tiña no sketch uns compañeiros/as de reparto xeniais.
Dende aquel ano fun mellorando pouco a pouco como actriz e como persona, aínda que me queda moito que mellorar.
Penso que entrar na Escola de teatro da Estrada foi a mellor decisión que puden tomar.

FIN  

A NENA QUE VIVÍA NA FRAGA

  

Era unha vez unha nena que acababa de quedar orfa, os seus pais morreran nun accidente facía uns días, a nena que tiña oito anos quedou soa e moi triste. Non quería saber nada de ninguén, quería vivir a súa tristeza ela en soidade.
Un día decidiu marchar da casa porque lle traía demasiados recordos dos seus pais, ela era filla única e non tiña a ninguén máis no mundo. Camiñou e camiñou cara unha fraga que estaba preto da aldea na que vivía; despois dun cacho de tempo andando atopou unha cabaña abandonada, entrou nela e decidiu quedarse a vivir alí.
Día a día ía sobrevivindo como podía, alimentábase con froitos silvestres e pescaba no río, o seu pai enseñáralle a pescar e a súa nai a cociñar e a facer as tarefas da casa. Non era moito o que tiña para comer, pero valíalle para estar un tempo.
Uns días despois apareceu por alí un cazador que ía descansar un pouco cerca do río, e veu á nena que estaba a un metro del pescando.
O pescador mirou para ela, acercouse e preguntoulle:
-Nena, qué fas aquí tan soa?
-Estou pescando.
-Xa, pero por qué estás soa?
-Porque me fun da casa fai uns días.
-Por qué te fuches? Deben estar buscándote teus pais.
-Ninguén me está buscando, os meus pais morreron e non teño a ninguén máis, así que decidin marchar da casa e vivir aquí.
-Vaia, sintoo moito. Non podes vivir aquí ti soa, é perigoso e non podes alimentarte ben.
- Eu aquí estou ben, vivo nesa cabaña que está ahí.
-Pero quedarás sen comida e no inverno terás frío.
-Non teño outro sitio a onde ir.
- Podes vivir comigo, eu tamén estou só, vivo nunha pequena casa na aldea.
-Bueno, está ben, irei con vostede.
-Alédome de que decidas iso, imos á casa logo.
- Imos.
Os dous se meten no jeep e vanse para a casa, pasan os meses e encaríñanse tanto que xa se consideran pai e filla.

FIN  

UNHAS VACACIÓNS INESQUECIBLES

 

É verán, Laura está de vacacións en Mallorca, acaba de chegar ao hotel e entra na habitación para descansar, son as once da noite e xa ceara no avión.
Á mañá seguinte sae da habitación e atopa a un xoven no pasillo, queda mirando para el e decide falarlle.

 - Hola, que fas por aquí?
 - vou baixar a almorzar.
 - Cómo te chamas?
 - Raúl.
 - Encantada, eu son Laura.
 - Encantado, Laura. Hospédaste ti soa?
 - Si, e ti?
 - Eu tamén.
 - De onde eres, Raúl?
 - De Asturias, e ti?
 - De Lugo.
 - Ah, que ben! Oes, xa que viaxamos sós, por qué non almorzamos xuntos?
 - Paréceme ben, almorzar soa sería aburrido.
 - Pois logo, imos.

Chegan ao restaurante do hotel e almorzan, despois de manter unha agradable conversación durante o almorzo, deciden pasar o resto do día xuntos, e así pasan todas as vacacións.
De pasar tanto tempo xuntos, entre eles nace o amor e fanse inseparables.
Chega o derradeiro día de vacacións e os dous están tristes porque se teñen que marchar cada un ao seu lugar de residencia.

- Laura, estou triste.
- Eu tamén, Raúl.
- Hoxe teño que marchar para Asturias.
- Eu tamén teño que marchar para Lugo.
- Non quero separarme de ti, Laura.
- Eu tampouco quero separarme de ti, Raúl.
- Qué podemos facer?
- Vivamos xuntos!
- E onde?
- Onde ti queiras, cariño.
-Vivirías conmigo en Asturias?
- Claro que si, cariño, eu contigo iría ata a fin do mundo.
- Entón, decidido!

Un tempo despois empezaron a vivir xuntos nunha casa en Asturias e foron felices para sempre.