OS MEUS INICIOS NO TEATRO

   

Todo empezou alá polo ano 2004, eu tiña 26 anos,durante o curso cumpliría 27, estaba na casa aburrida e un día vin no xornal que había unha escola de teatro na vila, eu tiña ganas de facer algo e saír da casa, tiña dúbidas porque daquela era demasiado calada. Uns días despois, meu pai mais eu fomos a falar co director da escola, estiven dous días a proba; daquela as clases eran dous días á semana.
Durante eses dous días estiven moi a gusto coa xente e cos dous profesores que había, a profesora, que era a que hai agora, daba clase de expresión corporal e tamén había un profesor que daba clase de interpretación.
Dito esto, despois deses dous días decidín seguir na escola, e continuei ano tras ano.
Durante ese curso, pouco a pouco me fun adaptando ao grupo gracias á axuda de varias compañeiras. Tamén me fun adaptando a estar no escenario gracias á axuda do profesor que me transmitía tranquilidade e seguridade, e estaba pendente de que estivera cómoda, gracias a el son capaz de subirme a un escenario.
Aquel ano representaramos a obra de Chejov "A ruleta rusa", eu facía de criada nun dos sketches da obra.
Teño moi bo recordo dese curso, pasabámolo moi ben ensaiando, era un bo grupo e tiña no sketch uns compañeiros/as de reparto xeniais.
Dende aquel ano fun mellorando pouco a pouco como actriz e como persona, aínda que me queda moito que mellorar.
Penso que entrar na Escola de teatro da Estrada foi a mellor decisión que puden tomar.

FIN  

A NENA QUE VIVÍA NA FRAGA

  

Era unha vez unha nena que acababa de quedar orfa, os seus pais morreran nun accidente facía uns días, a nena que tiña oito anos quedou soa e moi triste. Non quería saber nada de ninguén, quería vivir a súa tristeza ela en soidade.
Un día decidiu marchar da casa porque lle traía demasiados recordos dos seus pais, ela era filla única e non tiña a ninguén máis no mundo. Camiñou e camiñou cara unha fraga que estaba preto da aldea na que vivía; despois dun cacho de tempo andando atopou unha cabaña abandonada, entrou nela e decidiu quedarse a vivir alí.
Día a día ía sobrevivindo como podía, alimentábase con froitos silvestres e pescaba no río, o seu pai enseñáralle a pescar e a súa nai a cociñar e a facer as tarefas da casa. Non era moito o que tiña para comer, pero valíalle para estar un tempo.
Uns días despois apareceu por alí un cazador que ía descansar un pouco cerca do río, e veu á nena que estaba a un metro del pescando.
O pescador mirou para ela, acercouse e preguntoulle:
-Nena, qué fas aquí tan soa?
-Estou pescando.
-Xa, pero por qué estás soa?
-Porque me fun da casa fai uns días.
-Por qué te fuches? Deben estar buscándote teus pais.
-Ninguén me está buscando, os meus pais morreron e non teño a ninguén máis, así que decidin marchar da casa e vivir aquí.
-Vaia, sintoo moito. Non podes vivir aquí ti soa, é perigoso e non podes alimentarte ben.
- Eu aquí estou ben, vivo nesa cabaña que está ahí.
-Pero quedarás sen comida e no inverno terás frío.
-Non teño outro sitio a onde ir.
- Podes vivir comigo, eu tamén estou só, vivo nunha pequena casa na aldea.
-Bueno, está ben, irei con vostede.
-Alédome de que decidas iso, imos á casa logo.
- Imos.
Os dous se meten no jeep e vanse para a casa, pasan os meses e encaríñanse tanto que xa se consideran pai e filla.

FIN  

UNHAS VACACIÓNS INESQUECIBLES

 

É verán, Laura está de vacacións en Mallorca, acaba de chegar ao hotel e entra na habitación para descansar, son as once da noite e xa ceara no avión.
Á mañá seguinte sae da habitación e atopa a un xoven no pasillo, queda mirando para el e decide falarlle.

 - Hola, que fas por aquí?
 - vou baixar a almorzar.
 - Cómo te chamas?
 - Raúl.
 - Encantada, eu son Laura.
 - Encantado, Laura. Hospédaste ti soa?
 - Si, e ti?
 - Eu tamén.
 - De onde eres, Raúl?
 - De Asturias, e ti?
 - De Lugo.
 - Ah, que ben! Oes, xa que viaxamos sós, por qué non almorzamos xuntos?
 - Paréceme ben, almorzar soa sería aburrido.
 - Pois logo, imos.

Chegan ao restaurante do hotel e almorzan, despois de manter unha agradable conversación durante o almorzo, deciden pasar o resto do día xuntos, e así pasan todas as vacacións.
De pasar tanto tempo xuntos, entre eles nace o amor e fanse inseparables.
Chega o derradeiro día de vacacións e os dous están tristes porque se teñen que marchar cada un ao seu lugar de residencia.

- Laura, estou triste.
- Eu tamén, Raúl.
- Hoxe teño que marchar para Asturias.
- Eu tamén teño que marchar para Lugo.
- Non quero separarme de ti, Laura.
- Eu tampouco quero separarme de ti, Raúl.
- Qué podemos facer?
- Vivamos xuntos!
- E onde?
- Onde ti queiras, cariño.
-Vivirías conmigo en Asturias?
- Claro que si, cariño, eu contigo iría ata a fin do mundo.
- Entón, decidido!

Un tempo despois empezaron a vivir xuntos nunha casa en Asturias e foron felices para sempre.

CAMIÑO A THE ROAD

       

Antigo oeste, un vaqueiro montando nun cabalo, vai a unha vila chamada The road, ven dende lonxe e leva varios días de viaxe. Chega a unha pequena aldea e atopa a unha fermosa muller, queda mirando para ela cun soriso; a muller olla para el tamén cun soriso.
El saúdaa quitando o sombreiro:
- Boas tardes, boneca.
- Boas tardes, vaqueiro.
- Está moi lonxe The road? Quería chegar antes de que oscureza.
- Está preto, a dez minutos de aquí.
- Perfecto, gracias. Como te chamas?
- Chámome Susan.
- Encantado, eu chámome Sam.
- A que vas a The road?
- Un amigo regaloume un rancho e vou vivir alí. Por qué o preguntas?
- Simple curiosidade.
- Vale, xa me vou, que se me vai facer tarde. Foi un pracer coñecerte, Susan.
- Adeus, Sam, encantada.
Sam sigue o seu camiño cun soriso na cara, de vez en cando volve a cabeza para mirala, ela obsérvao mentres se marcha.
Pasan os días e Sam xa está vivindo no seu rancho, está un pouco desanimado porque se acorda moito de Susan. Por outro lado, Susan está igual porque se acorda moito de Sam, tanto un coma outro dase comta de que en canto se viron xurdiu o amor.
Susan decide ir a The road para dicirlle a Sam o que sinte por el, colle un cabalo e vai camiño a The road. Mentras tanto, Sam está nun bar tomando unha zarzaparrilla para animarse un pouco; Susan chega á vila e comeza a preguntar por Sam á xente do lugar.
Algunha dille que non o coñece, pero ao final atopa a un que sabe quen é e onde está nese momento.
- Señor, de verdade sabe onde está Sam?
- Si, señorita, está no bar que está ao lado da panadería.
- Moitas gracias, señor, agradezollo moito!
- Non hai de que, deséxolle sorte.
- Gracias!
Susan camiña rápido pola rúa mirando a ver se atopa o bar, encontra a panadería e ahí está o bar. Entra e ve na barra a Sam, xa bebeu algunha copa de máis, por fin se atopan despois de tantos días sen verse.
- Hola, Sam. Como estás?
- Hola, Susan, non sabes canto me alegro de verte, que fas aquí?
- Eu tamén me alegro moito de verte, vin aquí para dicirche algo moi importante.
- Dime, son todo oídos.
- Quero dicir que en todos estes días non deixei de pensar en ti e que te botaba moito de menos, dinme conta de que me namorei de ti.
- Eu tampouco deixei de pensar en ti todos estes días e botábate tanto de menos que vin a este bar para olvidar. Quérote, Susan!
- Oh Sam, xa nunca máis nos separaremos, verdade?
- Claro que non, Susan. Que che parece se vivimos xuntos?
- Acepto, pero antes casamos.
- Como ti queiras, cariño.
- Entón está decidido.
Despois duns meses de relación casaron e foron a vivir xuntos no rancho de Sam.

AMIZADE POR ENRIBA DE TODO

  

Cobi e Scotty son dous cans que temos na aldea, un día pelexaron por culpa da comida, Scotty estaba comendo e o outro acercouse a el para quitarlla e empezaron a pelexar.
Durante un tempo estiveron enfadados e andaban cada un por separado, Scotty estaba moi triste e entón miña nai empezou a levalo á cociña, estaba moi feliz dentro, xa que fóra non podía saudarnos debido aos celos do outro. Eu cheguei a pensar que nunca volverían a ser amigos.
Pasado o tempo, os cans olvidáronse do asunto e volvían a andar xuntos, por fin eran amigos de novo!
Eles siguen sendo amigos, aínda que teñen os seus máis e os seus menos por culpa do mal carácter de Cobi que ademáis é o que manda por ser el o máis maior dos dous.
Este relato demostra que a amizade está por enriba de todo, aínda que haxa malos rollos.