VIDA GATUNA

    

Unha fermosa gatiña de pelo branco observaba a paisaxe a través da alambrada, era un campo de herba verde rodeado de árbores. O día estaba soleado, e a gata estaba deitada no muro descansando ao sol sen deixar de mirar a través da alambrada. Qué estará pensando? Quererá escapar?

O muro ten unha columna por onde pode saír, pero para qué quere saír se na casa está de maravilla e con comodidade? Na horta pásao ben paseando entre as verduras que lle dan sombra. 

En fin, a saber o que estará pensando, ou se cadra non está pensando en nada. 

FIN

ABURRIMENTO

imagen de google.

  

Cando pasas todo o día na aldea, chega un momento en que xa non sabes en que pasar o tempo e abúrreste, tanto te aburres que estando medio deitada no sillón póste a mirar o teito case todo o tempo. Aínda falta unha hora para marchar e os minutos pasan demasiado lento, na casa da aldea non hai internet e no móvil tampouco, como sabes que vas estar todo o día na aldea levas a cámara de fotos, pero xa non hai nada que fotografiar na casa.Así que ahí sigues,medio deitada no sillón da sala, mirando cara o teito e sen saber que facer, de vez en cando te levantas para pasear un pouco pola sala, despois vólveste a sentar. A tarde faise longa, ata que por fin xa pasa a hora e xa imos para o coche e voltamos á casa.

FIN   

A BROMA DO AVÓ

O meu avó materno era unha persoa moi bromista e nos facía rir moito, nos seus derradeiros anos todos pensabamos que estaba xordo como unha tapia, xa que decía mal algunha cousa que saía na televisión.
Na época en que Mirian Díaz Aroca salía na televisión, cando decían o seu nome o meu avó dicía Mazaroca,  e eu ríame e logo decíalle en voz alta e vocalizando:
- Non é Mazaroca, é Dí- az  A-ro-ca!
Eu decíallo sorrindo porque me facía gracia. Pois ben, resulta que cando enfermou todos descubrimos que oía perfectamente, facíase o xordo para facernos rir, que enganados nos tiña!
Así era o meu avó, el era canteiro, traballaba na pedra, pero quen sabe se tería éxito como humorista, gracia non lle faltaba.

FIN

IMAXINANDO O FUTURO

imagen de Google

                       

Están dou amigos nun bar tomando algo, teñen unha conversa sobre o futuro.
- Pregúntome como será o futuro, a mín gustaríame que houbera un teletransportador, sería un bo invento, non crees?
-A verdade é que si, en poucos minutos poderías ir a calquera parte, igual que en Star trek.
-Pois si, o que nos aforraríamos en gasolina, e non teríamos que aguantar os atascos.
- E sobre todo sería moi útil para a xente que non ten coche nin ten carnet de conducir.
-Tamén estarían ben eses inventos que había na triloxía de Regreso al futuro.
- Certo, como esas zapatillas que se atan soas, ou a roupa que se seca soa en canto se molla.
- Bueno, e eses coches voadores supermodernos, iso si que é unha pasada!
-Dende logo, pero de momento segue sendo ciencia ficción e non sei se chegará a inventarse todo iso.
- Certo, de momento nada de nada.
-Pois nada, vivamos o presente e xa se verá ou non se se inventa todo iso.
- É verdade, vivamos o presente.
- Bueno, téñome que ir, teño cousas que facer, xa nos veremos.
-Vale, adeus, xa nos veremos logo.
-Adeus.
Os dous amigos pagan na barra do bar e vaise cada un polo seu lado.

FIN                                              

UNHA ABELLA DESPISTADA

 

imagen de Google   

Na miña época de instituto sucedéume unha cousa que nunca me pasara. Estaba eu no recreo con unha compañeira, sentada nunha das entradas do campo de fútbol, que estaba cerca dos institutos; de repente, acercóusenos unha abella que nos fixo levantarnos rápidamente. Unha vez de pé, a miña compañeira díxome que me estivera quieta porque a abella pousárase na miña cabeza. Entón, ao non coñecer as intencións da abella, entroume moito medo e comencei a tremer coma un flan. A miña compañeira logo díxome que a abella estaba soltando o pólen na miña cabeza, a abella botou un cacho de tempo enchéndome de pólen. Eu seguía tremendo e dábame a risa nerviosa vendo que a abella debía pensar que era unha flor, pero non me tranquilizaba. Unha vez que marchou, xa se me pasou o medo e tranquiliceime de todo, sentinme aliviada. Non sei canto tempo pasaría dende que se pousou na cabeza ata que se foi, pero a min fíxoseme eterno.
Dende aquela non quero que ningunha abella se me acerque porque me poño moi nerviosa.

FIN