A BROMA DO AVÓ

O meu avó materno era unha persoa moi bromista e nos facía rir moito, nos seus derradeiros anos todos pensabamos que estaba xordo como unha tapia, xa que decía mal algunha cousa que saía na televisión.
Na época en que Mirian Díaz Aroca salía na televisión, cando decían o seu nome o meu avó dicía Mazaroca,  e eu ríame e logo decíalle en voz alta e vocalizando:
- Non é Mazaroca, é Dí- az  A-ro-ca!
Eu decíallo sorrindo porque me facía gracia. Pois ben, resulta que cando enfermou todos descubrimos que oía perfectamente, facíase o xordo para facernos rir, que enganados nos tiña!
Así era o meu avó, el era canteiro, traballaba na pedra, pero quen sabe se tería éxito como humorista, gracia non lle faltaba.

FIN

IMAXINANDO O FUTURO

imagen de Google

                       

Están dou amigos nun bar tomando algo, teñen unha conversa sobre o futuro.
- Pregúntome como será o futuro, a mín gustaríame que houbera un teletransportador, sería un bo invento, non crees?
-A verdade é que si, en poucos minutos poderías ir a calquera parte, igual que en Star trek.
-Pois si, o que nos aforraríamos en gasolina, e non teríamos que aguantar os atascos.
- E sobre todo sería moi útil para a xente que non ten coche nin ten carnet de conducir.
-Tamén estarían ben eses inventos que había na triloxía de Regreso al futuro.
- Certo, como esas zapatillas que se atan soas, ou a roupa que se seca soa en canto se molla.
- Bueno, e eses coches voadores supermodernos, iso si que é unha pasada!
-Dende logo, pero de momento segue sendo ciencia ficción e non sei se chegará a inventarse todo iso.
- Certo, de momento nada de nada.
-Pois nada, vivamos o presente e xa se verá ou non se se inventa todo iso.
- É verdade, vivamos o presente.
- Bueno, téñome que ir, teño cousas que facer, xa nos veremos.
-Vale, adeus, xa nos veremos logo.
-Adeus.
Os dous amigos pagan na barra do bar e vaise cada un polo seu lado.

FIN                                              

UNHA ABELLA DESPISTADA

 

imagen de Google   

Na miña época de instituto sucedéume unha cousa que nunca me pasara. Estaba eu no recreo con unha compañeira, sentada nunha das entradas do campo de fútbol, que estaba cerca dos institutos; de repente, acercóusenos unha abella que nos fixo levantarnos rápidamente. Unha vez de pé, a miña compañeira díxome que me estivera quieta porque a abella pousárase na miña cabeza. Entón, ao non coñecer as intencións da abella, entroume moito medo e comencei a tremer coma un flan. A miña compañeira logo díxome que a abella estaba soltando o pólen na miña cabeza, a abella botou un cacho de tempo enchéndome de pólen. Eu seguía tremendo e dábame a risa nerviosa vendo que a abella debía pensar que era unha flor, pero non me tranquilizaba. Unha vez que marchou, xa se me pasou o medo e tranquiliceime de todo, sentinme aliviada. Non sei canto tempo pasaría dende que se pousou na cabeza ata que se foi, pero a min fíxoseme eterno.
Dende aquela non quero que ningunha abella se me acerque porque me poño moi nerviosa.

FIN 

REENCONTRO

 

imagen de Google.

Dous nenos estaban xogando nun parque, os seus pais observábannos sentados nun banco cercano. Os cativos estaban nun tobogán pasándoo moi ben.
De súpeto, levantouse un vento tolo e púxose a chover, os rapaces e os pais comenzaron a correr para resgardarse en algún sitio, pero non había ningún, cando ían correndo apareceu un home e
pararon. O home semellaba unha persoa extraña e eles tiñan algo de medo, así que intentaron escapar del, o indivíduo foi detrás deles.
Os catro corrían canto podían, pero el logrou alcanzalos e díxolles:
- Non vos quero facer mal, só quero axudarvos a encontrar un lugar para resgardarvos.
Os catro deixaron de ter medo e quedaron tranquilos, a nai dos rapaces preguntoulle:
-Quén é vostede?
O home contestou:
-Chámome Alberte e son un vello amigo do seu home, xa facía moitos anos que non nos viamos e parece que non me recoñeceu.
O marido contestou:
- Alberte, non te recoñecera para nada! Cantos anos facía que non nos viamos?
Alberte contesta:
-Xa fai polo menos trinta anos, non cambiaches case nada!
O marido contestou:
- Pois xa choveu! Ti tampouco estás tan cambiado!
Alberte dixo:
- Vexo que che trata ben a vida!
O marido contestou:
- Bueno, non me podo queixar, esta é a miña muller Adela e estes son os meus fillos Andrés e Marcos.
Alberte contestou:
- Encantado de coñecervos.
Contesta Adela:
- Igualmente.
Contestan os nenos ao mesmo tempo:
- Igualmente.
O marido dixo:
- Porqué non imos todos a tomar algo polos vellos tempos?
Alberte contestou:
- Paréceme unha boísima idea, Ramón.
Seguiron camiñando pola rúa, o vento xa parara de zoar e xa non chovía. Todos xuntos foron a un bar que frecuentaban e alí quedaron falando dos vellos tempos.

FIN

O PROFESOR DE FÍSICA

Cando eu estaba no instituto, alá polos anos noventa, había un profesor que me daba clase en segundo de BUP, era o profesor de física.
Era unha persoa de mediana idade seguramente, tiña un aspecto moi serio que impoñía un pouco, polo menos a min. Chamaba aos alumnos de vostede e decía frases moi enxeñosas que eran inventadas por el utilizando nelas palabras relacionadas coa asignatura. A única frase que recordo era: "Le voy a poner un cero kelvin", daba as clases en castelán.
Como profesor era un pouco duro, pero non era malo, inda que cando eu chegaba un pouco tarde, entraba na clase con medo a que me botara fóra, xa que el o facía cando algún alumno chegaba moi tarde, se só chegaba un pouco tarde, decíalle que saíra e volvera a entrar, iso díxomo bastantes veces, por sorte nunca me botou da clase. As veces que cheguei tarde á súa clase non foi a propósito, e que simplemente non dera chegado antes.
Moitos anos despois o profesor, que xa estaba xubilado, entrou no Facebook e atopoume, e dende ese momento estamos en contacto.
Eu só o coñecía como profesor, pero agora o coñezo tamén como persoa, a verdade é que é un bo home.

FIN