COUSAS DE CHELO

Era o meu primeiro ano na escola de teatro, ese ano iamos a representar ao final de curso a obra de Chejov, "A ruleta rusa", a cal estaba composta por varios contos.
Un deses contos era "Unha petición de man", e estabamos Chelo do rejo, eu e duas personas máis. Eu facía de criada e Chelo de señora da casa, nunha das escenas estabamos os catro e Chelo máis eu tiñamos que saír da escena, ela tiña que tocarme no hombro e decir enfadada: - Imos, Irina!
Pois ela en vez de tocarme no hombro o que facía era tirarme do brazo como lanzándome, e coa inercia eu saía disparada, mentras que ela ía andando. Iso fíxoo en varios ensaios que fixeramos sen o profesor. Despois deses ensaios chegou o día de ensaiar co profesor, e Chelo volveu a facer o mesmo, logo o profesor díxolle como tiña que facer e dende aquela fíxoo ben. Foi unha anécdota moi cómica, en fin, cousas de Chelo.

FIN

AUSENCIA INESPERADA

Era un chuvioso día de inverno en Chicago; O tempo transcurría moi amodo mentres Kate agardaba polo seu home Robert, o cal aínda non chegara á casa despois de traballar. Eran as nove da noite, e ela estaba moi preocupada porque nunca chegara tan tarde do traballo. Chamou ao traballo e dixéranlle que saíra á súa hora, iso deixouna moi preocupada. Despois chamou á policía e dixéronlle que se encargarían de buscalo.
Chegou a mañá e Kate estaba sen durmir, ela estaba agardando a que volvera Robert ou que alguén lle dixera algo. Nese mesmo momento soa o teléfono:
Contesta Kate:
- Hola, quen é?
- Bos días, son axente da policía.
Kate responde:
- Sabe algo do meu home?
O policía responde:
- Si, sabemos que despois do traballo foi a dar un paseo no coche para relaxarse un pouco, pero non sabemos máis.
Kate fala:
- Como souberon iso?
O policía responde:
- Parece que alguén o veu cando estaba parado nun semáforo.
Kate fala:
- Está ben, cando saiban algo máis chamen, por favor.
O policía responde:
- Non se preocupe, señora, en canto saibamos algo máis, chamarémola. Adeus, señora.
Kate despídese:
- Adeus, axente, agardo que o atopen pronto.
Fala o policía:
- Intentaremos atopalo o máis pronto posible.
Uns días despois, volve a chamar o mesmo axente da policía e dille que xa atoparon a Robert. Kate vai á comisaría e encóntrao alí, con barba duns días, aínda que con bo aspecto.
Kate fala con Robert:
- Qué che pasou, Robert?
Robert responde:
- Ía a dar un paseo no coche para relaxarme do traballo, cheguei ás aforas da cidade e alí perdinme e non sabía volver. Así que hospedeime nun hotel barato, inda que non era moi bo que digamos.
Kate dille:
- Ai, Robert, tíñasme moi preocupada!
Robert contesta:
- Sinto que non te chamara, e que quedei sen batería e non levaba o cargador.
Kate contesta:
- O importante e que xa estás aquí e que estás ben, imos logo para a casa.
Robert contesta:
- Imos, Kate.
Kate fala coa policía:
- Moitas gracias por todo, axentes.
Fala un dos policías:
- De nada, señora, para iso estamos.
Kate e Robert volveron á casa cheos de ledicia.

FIN              

O MEU NACEMENTO

    

Era sábado de entroido en pleno mes de febreiro, era de noite, a miña nai estaba na aldea facendo nas orellas, postre típico desa festa en Galicia. De súpeto, empezou a ter contraccións, e ela mais o meu pai saíron rápidamente para o hospital no coche. Ían a Santiago de Compostela ao hospital. Según me contaron eles, na vila non había onde dar a luz, así que tiña que ser en Santiago, case dous anos antes nacera o meu irmán nese hospital.
O caso é que cando pasaban por Cacheiras, unha vila preto de Santiago, miña nai púxose de parto e case nazo no coche, entón ela nerviosa berraba:
- Apura, Manuel, que xa vai nacer!
Meu pai corría canto podía e non paraba de pitar aos coches para que se afastaran do medio. Chegaron ao hospital e unha hora despois nacín.
Así foi o meu nacemento, un dezanove de febreiro de mil novecentos setenta e sete ás once e media da noite e en época de entroido.

FIN  

HISTORIA DUN ENCONTRO

                                         

Esta historia empeza nunha estación de autobus nalgunha vila de Galicia, hai unha moza pensativa agardando, vai á Coruña a ver a un amigo que coñeceu en Facebook.
Despois dalgún tempo comunicándose con el, por fin poderá coñecelo, ela está pensando en como será o encontro. Por fin chega o autobus, sube a el e marcha rumbo á Coruña.
Un tempo despois, chega á cidade e baixa do autobus toda contenta, apenas coñece A Coruña, así que quedou co seu amigo na estación de autobus. Avanza un pouco entre a xente e alí está el mais
a súa muller, á cal tamén coñece polo Facebook, saúdanse os tres con apertas.
Despois diso vanse a un bar onde vai cantar o amigo, xa que el é cantante, os tres se meten no coche.
O amigo está actuando, a moza escoita emocionada as cancións, pásao moi ben véndoo e está moi feliz porque por fin conseguiu velo actuar ademais de coñecelo. En canto á muller, non para de chorar da emoción con cada canción que canta el.
Unha vez finalizado o concerto, a moza ten que regresar á casa, cousa que lle da pena porque o pasou xenial, así que o amigo e a muller deciden levala á estación e alí se despiden.
A moza tras meterse no autobus marcha feliz e cun gran sorriso na cara.

FIN    

Primeiro aniversario de "Relatos de Ánxela"

                

Esta vez non escribo ningún relato, hoxe adico un post a este blog porque é o día no que cumple un ano. 

O sete de Xaneiro do dous mil trece eu empezaba este blog coa intención de escribir relatos simplemente porque me apetecía escribir, despois dun ano podo dicir que me gusta isto de escribir relatos, gustaríame escribir máis veces das que escribo, pero a inspiración tarda moito en chegar. Que o blog sea en galego fai difícil que entre moita xente, continúa entrando pouca a pesar de que puxen o tradutor de Google. 

Para este ano que está comenzando gustaríame que houbera máis visitas e que a xente participara comentando e compartindo os relatos que escribo, espero que se cumpla. 

Isto é todo, saúdos e feliz ano para todos e todas.