A GALIÑA QUE SE EMBORRACHOU

     

Esta historia sucedeu fai moitos anos, eu aínda era moi pequena e non a recordo. 

Era verán, na época de traballar na herba seca, estaban traballando na eira, nun descanso estiveron bebendo viño nunhas tazas. 

Daquela as galiñas andaban libremente pola eira, cando miña nai pousou a taza no chan volveu a traballar, e sen que ninguén se dera conta unha galiña acercouse á taza, semella que tiña moita sede e púxose a beber o viño que quedaba. 

Despois diso miña nai mirou a taza e veu que estaba baleira, e logo veu que a galiña andaba tambaleándose, sempre caía e intentaba levantarse, pero non daba do borracha que estaba.    

FIN           

O HOME MISTERIOSO

                  

Diana sae da peluquería e atópase cun home na terraza dun bar que está ao lado, ela continúa camiñando, un pouco despois o home empeza a seguila. Dase conta de que o home camiña detrás dela porque o escoita andar, mira para atrás e non o ve, o home escondeuse para que non a vira. Ela segue andando e nota que ese mesmo home continúa seguíndoa, está agobiada e empeza a correr, cansada para un pouco. Non é a primeira vez que nota que a seguen, pásalle dende fai uns días.
Diana mira a todos lados e non ve a ninguén, así que segue camiñando tranquilamente, de repente aparece o home diante dela e Diana berra, o home tápalle a boca para que non volva a berrar.
O home dille:
-Tranquila, non berres que non che vou facer mal.
Diana pregúntalle:
-Quén és ti e por qué me segues?
O home contesta:
-Son Mateo,  un antigo compañeiro do teu colexio.
Diana dille:
-Pois non te recordo, pero por qué me segues?
Mateo contesta:
-Eu estaba na túa clase xusto detrás de ti, seguíate porque quería saber que tal che vai.
Diana dille:
-Ah si, creo que xa me lembro, pois déchesme un susto! Alégrome de volver a verte.
Contesta Mateo:
-Sinto que te asustaras, non era a miña intención. Vinte por aquí fai uns días e como non tiña como comunicarme contigo decidín seguirte.
Diana pregúntalle:
- E por qué ese interese por contactar conmigo?
Contesta Mateo:
-Porque sempre me caíches moi ben.
Diana e Mateo intercambian os números de teléfono, pasan uns días e quedan para recordar vellos tempos, quedan moitas veces máis e nace unha bonita amizade.

FIN 

LEMBRANZAS DE XUVENTUDE

                                   

Un home de mediana idade está de cumpleanos, non lle gusta recordalo, a pesar de que goza de boa saúde, ten un traballo que lle gusta e ten familia e amigos que o queren.
Bota de menos os anos de xuventude, eses anos nos que disfrutaba da vida, agora está demasiado ocupado
 co traballo.Vive só nunha pequena casa no centro da cidade a uns metros do lugar de traballo.
Non lle apetece celebrar o seu cumpleanos porque está triste, así que pon un pouco de música e soa "Forever young", unha canción dos anos oitenta, a época na que el era un mozo. Esta canción faille recordar eses anos de xuventude en que saía cos amigos á discoteca. Pensa el: - Qué tempos aqueles!
Daquela era un bo mozo, guapo, delgado e cunha boa mata de pelo; pero agora vese gordo e calvo.
O día está sendo longo para el, pero coas felicitacións por teléfono dos amigos e da familia síntese algo mellor.
Faise de noite e despois de cear decide ir a durmir para que pase o máis rápido posible, despois de estar
pensando un cacho de tempo, consigue quedarse durmido.
Chega a mañá e está máis contento porque o animaron as felicitacións e pensa que así da gusto cumplir anos, tamén se dou conta de que cumplir anos non é tan malo porque iso quere dicir que sigue vivo, e que peor sería que deixara de cumplilos.
Fai un bo día de sol e sae a traballar, xa non lle importa estar gordo e calvo porque teno todo para ser feliz,
traballo, amigos e familia. Qué máis se pode pedir?

                                         FIN 

COUSAS DE CHELO

Era o meu primeiro ano na escola de teatro, ese ano iamos a representar ao final de curso a obra de Chejov, "A ruleta rusa", a cal estaba composta por varios contos.
Un deses contos era "Unha petición de man", e estabamos Chelo do rejo, eu e duas personas máis. Eu facía de criada e Chelo de señora da casa, nunha das escenas estabamos os catro e Chelo máis eu tiñamos que saír da escena, ela tiña que tocarme no hombro e decir enfadada: - Imos, Irina!
Pois ela en vez de tocarme no hombro o que facía era tirarme do brazo como lanzándome, e coa inercia eu saía disparada, mentras que ela ía andando. Iso fíxoo en varios ensaios que fixeramos sen o profesor. Despois deses ensaios chegou o día de ensaiar co profesor, e Chelo volveu a facer o mesmo, logo o profesor díxolle como tiña que facer e dende aquela fíxoo ben. Foi unha anécdota moi cómica, en fin, cousas de Chelo.

FIN

AUSENCIA INESPERADA

Era un chuvioso día de inverno en Chicago; O tempo transcurría moi amodo mentres Kate agardaba polo seu home Robert, o cal aínda non chegara á casa despois de traballar. Eran as nove da noite, e ela estaba moi preocupada porque nunca chegara tan tarde do traballo. Chamou ao traballo e dixéranlle que saíra á súa hora, iso deixouna moi preocupada. Despois chamou á policía e dixéronlle que se encargarían de buscalo.
Chegou a mañá e Kate estaba sen durmir, ela estaba agardando a que volvera Robert ou que alguén lle dixera algo. Nese mesmo momento soa o teléfono:
Contesta Kate:
- Hola, quen é?
- Bos días, son axente da policía.
Kate responde:
- Sabe algo do meu home?
O policía responde:
- Si, sabemos que despois do traballo foi a dar un paseo no coche para relaxarse un pouco, pero non sabemos máis.
Kate fala:
- Como souberon iso?
O policía responde:
- Parece que alguén o veu cando estaba parado nun semáforo.
Kate fala:
- Está ben, cando saiban algo máis chamen, por favor.
O policía responde:
- Non se preocupe, señora, en canto saibamos algo máis, chamarémola. Adeus, señora.
Kate despídese:
- Adeus, axente, agardo que o atopen pronto.
Fala o policía:
- Intentaremos atopalo o máis pronto posible.
Uns días despois, volve a chamar o mesmo axente da policía e dille que xa atoparon a Robert. Kate vai á comisaría e encóntrao alí, con barba duns días, aínda que con bo aspecto.
Kate fala con Robert:
- Qué che pasou, Robert?
Robert responde:
- Ía a dar un paseo no coche para relaxarme do traballo, cheguei ás aforas da cidade e alí perdinme e non sabía volver. Así que hospedeime nun hotel barato, inda que non era moi bo que digamos.
Kate dille:
- Ai, Robert, tíñasme moi preocupada!
Robert contesta:
- Sinto que non te chamara, e que quedei sen batería e non levaba o cargador.
Kate contesta:
- O importante e que xa estás aquí e que estás ben, imos logo para a casa.
Robert contesta:
- Imos, Kate.
Kate fala coa policía:
- Moitas gracias por todo, axentes.
Fala un dos policías:
- De nada, señora, para iso estamos.
Kate e Robert volveron á casa cheos de ledicia.

FIN