COUSAS DE CHELO

Era o meu primeiro ano na escola de teatro, ese ano iamos a representar ao final de curso a obra de Chejov, "A ruleta rusa", a cal estaba composta por varios contos.
Un deses contos era "Unha petición de man", e estabamos Chelo do rejo, eu e duas personas máis. Eu facía de criada e Chelo de señora da casa, nunha das escenas estabamos os catro e Chelo máis eu tiñamos que saír da escena, ela tiña que tocarme no hombro e decir enfadada: - Imos, Irina!
Pois ela en vez de tocarme no hombro o que facía era tirarme do brazo como lanzándome, e coa inercia eu saía disparada, mentras que ela ía andando. Iso fíxoo en varios ensaios que fixeramos sen o profesor. Despois deses ensaios chegou o día de ensaiar co profesor, e Chelo volveu a facer o mesmo, logo o profesor díxolle como tiña que facer e dende aquela fíxoo ben. Foi unha anécdota moi cómica, en fin, cousas de Chelo.

FIN

AUSENCIA INESPERADA

Era un chuvioso día de inverno en Chicago; O tempo transcurría moi amodo mentres Kate agardaba polo seu home Robert, o cal aínda non chegara á casa despois de traballar. Eran as nove da noite, e ela estaba moi preocupada porque nunca chegara tan tarde do traballo. Chamou ao traballo e dixéranlle que saíra á súa hora, iso deixouna moi preocupada. Despois chamou á policía e dixéronlle que se encargarían de buscalo.
Chegou a mañá e Kate estaba sen durmir, ela estaba agardando a que volvera Robert ou que alguén lle dixera algo. Nese mesmo momento soa o teléfono:
Contesta Kate:
- Hola, quen é?
- Bos días, son axente da policía.
Kate responde:
- Sabe algo do meu home?
O policía responde:
- Si, sabemos que despois do traballo foi a dar un paseo no coche para relaxarse un pouco, pero non sabemos máis.
Kate fala:
- Como souberon iso?
O policía responde:
- Parece que alguén o veu cando estaba parado nun semáforo.
Kate fala:
- Está ben, cando saiban algo máis chamen, por favor.
O policía responde:
- Non se preocupe, señora, en canto saibamos algo máis, chamarémola. Adeus, señora.
Kate despídese:
- Adeus, axente, agardo que o atopen pronto.
Fala o policía:
- Intentaremos atopalo o máis pronto posible.
Uns días despois, volve a chamar o mesmo axente da policía e dille que xa atoparon a Robert. Kate vai á comisaría e encóntrao alí, con barba duns días, aínda que con bo aspecto.
Kate fala con Robert:
- Qué che pasou, Robert?
Robert responde:
- Ía a dar un paseo no coche para relaxarme do traballo, cheguei ás aforas da cidade e alí perdinme e non sabía volver. Así que hospedeime nun hotel barato, inda que non era moi bo que digamos.
Kate dille:
- Ai, Robert, tíñasme moi preocupada!
Robert contesta:
- Sinto que non te chamara, e que quedei sen batería e non levaba o cargador.
Kate contesta:
- O importante e que xa estás aquí e que estás ben, imos logo para a casa.
Robert contesta:
- Imos, Kate.
Kate fala coa policía:
- Moitas gracias por todo, axentes.
Fala un dos policías:
- De nada, señora, para iso estamos.
Kate e Robert volveron á casa cheos de ledicia.

FIN