LEMBRANZAS DE XUVENTUDE

                                   

Un home de mediana idade está de cumpleanos, non lle gusta recordalo, a pesar de que goza de boa saúde, ten un traballo que lle gusta e ten familia e amigos que o queren.
Bota de menos os anos de xuventude, eses anos nos que disfrutaba da vida, agora está demasiado ocupado
 co traballo.Vive só nunha pequena casa no centro da cidade a uns metros do lugar de traballo.
Non lle apetece celebrar o seu cumpleanos porque está triste, así que pon un pouco de música e soa "Forever young", unha canción dos anos oitenta, a época na que el era un mozo. Esta canción faille recordar eses anos de xuventude en que saía cos amigos á discoteca. Pensa el: - Qué tempos aqueles!
Daquela era un bo mozo, guapo, delgado e cunha boa mata de pelo; pero agora vese gordo e calvo.
O día está sendo longo para el, pero coas felicitacións por teléfono dos amigos e da familia síntese algo mellor.
Faise de noite e despois de cear decide ir a durmir para que pase o máis rápido posible, despois de estar
pensando un cacho de tempo, consigue quedarse durmido.
Chega a mañá e está máis contento porque o animaron as felicitacións e pensa que así da gusto cumplir anos, tamén se dou conta de que cumplir anos non é tan malo porque iso quere dicir que sigue vivo, e que peor sería que deixara de cumplilos.
Fai un bo día de sol e sae a traballar, xa non lle importa estar gordo e calvo porque teno todo para ser feliz,
traballo, amigos e familia. Qué máis se pode pedir?

                                         FIN 

COUSAS DE CHELO

Era o meu primeiro ano na escola de teatro, ese ano iamos a representar ao final de curso a obra de Chejov, "A ruleta rusa", a cal estaba composta por varios contos.
Un deses contos era "Unha petición de man", e estabamos Chelo do rejo, eu e duas personas máis. Eu facía de criada e Chelo de señora da casa, nunha das escenas estabamos os catro e Chelo máis eu tiñamos que saír da escena, ela tiña que tocarme no hombro e decir enfadada: - Imos, Irina!
Pois ela en vez de tocarme no hombro o que facía era tirarme do brazo como lanzándome, e coa inercia eu saía disparada, mentras que ela ía andando. Iso fíxoo en varios ensaios que fixeramos sen o profesor. Despois deses ensaios chegou o día de ensaiar co profesor, e Chelo volveu a facer o mesmo, logo o profesor díxolle como tiña que facer e dende aquela fíxoo ben. Foi unha anécdota moi cómica, en fin, cousas de Chelo.

FIN

AUSENCIA INESPERADA

Era un chuvioso día de inverno en Chicago; O tempo transcurría moi amodo mentres Kate agardaba polo seu home Robert, o cal aínda non chegara á casa despois de traballar. Eran as nove da noite, e ela estaba moi preocupada porque nunca chegara tan tarde do traballo. Chamou ao traballo e dixéranlle que saíra á súa hora, iso deixouna moi preocupada. Despois chamou á policía e dixéronlle que se encargarían de buscalo.
Chegou a mañá e Kate estaba sen durmir, ela estaba agardando a que volvera Robert ou que alguén lle dixera algo. Nese mesmo momento soa o teléfono:
Contesta Kate:
- Hola, quen é?
- Bos días, son axente da policía.
Kate responde:
- Sabe algo do meu home?
O policía responde:
- Si, sabemos que despois do traballo foi a dar un paseo no coche para relaxarse un pouco, pero non sabemos máis.
Kate fala:
- Como souberon iso?
O policía responde:
- Parece que alguén o veu cando estaba parado nun semáforo.
Kate fala:
- Está ben, cando saiban algo máis chamen, por favor.
O policía responde:
- Non se preocupe, señora, en canto saibamos algo máis, chamarémola. Adeus, señora.
Kate despídese:
- Adeus, axente, agardo que o atopen pronto.
Fala o policía:
- Intentaremos atopalo o máis pronto posible.
Uns días despois, volve a chamar o mesmo axente da policía e dille que xa atoparon a Robert. Kate vai á comisaría e encóntrao alí, con barba duns días, aínda que con bo aspecto.
Kate fala con Robert:
- Qué che pasou, Robert?
Robert responde:
- Ía a dar un paseo no coche para relaxarme do traballo, cheguei ás aforas da cidade e alí perdinme e non sabía volver. Así que hospedeime nun hotel barato, inda que non era moi bo que digamos.
Kate dille:
- Ai, Robert, tíñasme moi preocupada!
Robert contesta:
- Sinto que non te chamara, e que quedei sen batería e non levaba o cargador.
Kate contesta:
- O importante e que xa estás aquí e que estás ben, imos logo para a casa.
Robert contesta:
- Imos, Kate.
Kate fala coa policía:
- Moitas gracias por todo, axentes.
Fala un dos policías:
- De nada, señora, para iso estamos.
Kate e Robert volveron á casa cheos de ledicia.

FIN              

O MEU NACEMENTO

    

Era sábado de entroido en pleno mes de febreiro, era de noite, a miña nai estaba na aldea facendo nas orellas, postre típico desa festa en Galicia. De súpeto, empezou a ter contraccións, e ela mais o meu pai saíron rápidamente para o hospital no coche. Ían a Santiago de Compostela ao hospital. Según me contaron eles, na vila non había onde dar a luz, así que tiña que ser en Santiago, case dous anos antes nacera o meu irmán nese hospital.
O caso é que cando pasaban por Cacheiras, unha vila preto de Santiago, miña nai púxose de parto e case nazo no coche, entón ela nerviosa berraba:
- Apura, Manuel, que xa vai nacer!
Meu pai corría canto podía e non paraba de pitar aos coches para que se afastaran do medio. Chegaron ao hospital e unha hora despois nacín.
Así foi o meu nacemento, un dezanove de febreiro de mil novecentos setenta e sete ás once e media da noite e en época de entroido.

FIN  

HISTORIA DUN ENCONTRO

                                         

Esta historia empeza nunha estación de autobus nalgunha vila de Galicia, hai unha moza pensativa agardando, vai á Coruña a ver a un amigo que coñeceu en Facebook.
Despois dalgún tempo comunicándose con el, por fin poderá coñecelo, ela está pensando en como será o encontro. Por fin chega o autobus, sube a el e marcha rumbo á Coruña.
Un tempo despois, chega á cidade e baixa do autobus toda contenta, apenas coñece A Coruña, así que quedou co seu amigo na estación de autobus. Avanza un pouco entre a xente e alí está el mais
a súa muller, á cal tamén coñece polo Facebook, saúdanse os tres con apertas.
Despois diso vanse a un bar onde vai cantar o amigo, xa que el é cantante, os tres se meten no coche.
O amigo está actuando, a moza escoita emocionada as cancións, pásao moi ben véndoo e está moi feliz porque por fin conseguiu velo actuar ademais de coñecelo. En canto á muller, non para de chorar da emoción con cada canción que canta el.
Unha vez finalizado o concerto, a moza ten que regresar á casa, cousa que lle da pena porque o pasou xenial, así que o amigo e a muller deciden levala á estación e alí se despiden.
A moza tras meterse no autobus marcha feliz e cun gran sorriso na cara.

FIN